Ξεκινώ ξεκαθαρίζοντας ότι παλαιότερα ήμουν ένας από τους δριμύτερους επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα είχα αδικήσει και τον επικεφαλής του, τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Το 2008 είχε γίνει (και είχα πέσει κι εγώ σ’εκείνη τη λούμπα) μια εκστρατεία δαιμονοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ για τις βιαιότητες που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (ενός παιδιού που κάθε άλλο παρά ενταγμένο στον αναρχικό ή αριστερό χώρο ήταν) από τη βίαιη και αποθρασυμένη (θυμηθείτε τις δηλώσεις εκείνου του απίθανου Βύρωνα Πολύδωρα περί «πραιτωριανών») Ελληνική Αστυνομία – το ότι το παιδί έτυχε να δολοφονηθεί από τους Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη και όχι από κάποιους άλλους εμένα δε μου λέει τίποτα: η νοοτροπία που επικρατεί στο συγκεκριμένο σώμα είναι που μετρά και όχι το ποιο «στέλεχος» τυγχάνει να διαπράξει το έγκλημα. Ήταν η πρώτη εκδήλωση της προπαγανδιστικής τακτικής που αργότερα κατέληξε δικαίως να γελοιοποιηθεί (και η ίδια και οι φορείς της, όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης) στο Twitter και αλλού με το hashtag #ftaiei_o_syriza. Τότε όμως ήταν αρκετά πειστική και προσωπικά έκανα το λάθος να την υιοθετήσω γιατί τη συσχέτισα (κι εδώ ήταν ένα λογικό άλμα εκ μέρους μου) με τις εμπειρίες μου από συγκεκριμένα άτομα που μεθόδευσαν τη μετατροπή μιας ανεξάρτητης αριστερής παράταξης στο Πολυτεχνείο Κρήτης σε όργανο, ουσιαστικά, του ΚΚΕ.
Εδώ και αρκετούς μήνες παρακολουθούμε μια καταστροφολογία από τους «δημοσιογράφους» των εν Ελλάδι corporate media για το τι μας περιμένει αν βγει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου (καταστροφολογία που συνοδεύεται πλεόν και από ευθείες απειλές και βιαιοπραγίες από τους ευνοούμενούς τους, τους νεοναζί στους οποίους ασμένως έδιναν βήμα την τελευταία πενταετία): μόνο ότι θα έρθει ο Αντίχριστος κι ότι θα κονσερβοκουτιάζουν τους «νοικοκυραίους» οι ΕΑΜοβούλγαροι και οι κομμουνιστοσυμμορίτες δε μας είπαν ακόμα, αν και σε λίγο θα φτάσει κι εκεί η παράνοιά της ρητορείας τους: ο λόγος των «δημοσιογράφων» και των εντολέων τους θυμίζει πια την ΕΡΕ της πρώιμης μετεμφυλιακής περιόδου.
Είχε πει κάποτε ο Νίκος Μπογιόπουλος (δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη»), εξευτελίζοντας on air τον Θάνο Πλεύρη για ψευδή στοιχεία που παρουσίασε το εξής: ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΨΕΥΤΗΣ, ΠΑΝΤΑ ΨΕΥΤΗΣ. Ας δούμε το βίντεο:
Για το κίνημα «Δεν Πληρώνω», για τις διαδηλώσεις στην Πλατεία Συντάγματος και για κάθε αντιμνημονιακή φωνή, άτομα όπως οι Πάσχος Μανδραβέλης, Αλέξης Παπαχελάς, Μπάμπης Παπαδημητρίου, Άρης Πορτοσάλτε κ.ο.κ. (για να μην πω τίποτα για «εκλεκτούς» μπλόγκερ όπως το ελεεινό Ελληνάκι) είπαν όχι μια φορά ψέματα, αλλά πάμπολλες. Και μιλάμε για χονδροειδέστατα ψεύδη που ξεπερνούν τα όρια της προσβολής της νοημοσύνης μας. Αυτό βέβαια δείχνει πρωτίστως πόσο φοβούνται οι εργοδότες τους (κομματικοί και επιχειρηματικοί) το ενδεχόμενο ένας λαός να αποφασίσει διαφορετικά από αυτό που συμφέρει τους κρατικοδίαιτους μεγιστάνες. Κι αυτοί οι κύριοι μας κάνουν και κηρύγματα περί «δημοκρατίας». Τι ειρωνεία!
Τώρα τους πειράζει το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώνει πολλές συνιστώσες, με την κάθε μια να έχει και (ελαφρώς ή σημαντικά) διαφορετική ατζέντα από τις άλλες. Εδώ πρέπει να παραδεχτούμε ότι απουσιάζει ένας κεντρικός συντονισμός από την παράταξη: διάφορα στελέχη συνιστωσών μιλούν με διαφορετική γλώσσα ο ένας από τον άλλο για το ίδιο θέμα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται σύγχυση. Σε άλλες δε περιπτώσεις, μεμονωμένα στελέχη μιλούν για ευαίσθητα θέματα (όπως είναι η αμυντική πολιτική και οι σχέσεις με την Τουρκία) και, είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω ιδεοληψίας (που τους οδηγεί στο να παραβλέπουν σημαντικότατες πτυχές του ζητήματος), τελικά κάνουν ζημιά στην παράταξη στην οποία ανήκουν. Δείτε για παράδειγμα τις εντελώς άστοχες και εκτός πραγματικότητας δηλώσεις του Γιάννη Μπαλάφα για τα ελληνοτουρκικά, οι οποίες έδωσαν στον Φαίδωνα Καραϊωσηφίδη του (έγκριτου, σε γενικές γραμμές) περιοδικού «Πτήση και Διάστημα» την αφορμή να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ με σωρεία άρθρων από το ιστολόγιο του περιοδικού (παραβλέποντας – γιατί άραγε; – την εξίσου καταστροφική πολιτική που ακολούθησαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σ’αυτά τα θέματα).
Σίγουρα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συντονίσει τις συνιστώσες του και να δώσει στα στελέχη τους να καταλάβουν ότι κανένας τους δεν έχει σε όλα δίκιο και ότι, ενώ σε ορισμένα θέματα το Χ ή το Ψ στέλεχος έχει καλές ιδέες, σε άλλα θέματα μπορεί να λέει ανοησίες. Εδώ βέβαια θα πρέπει να δοθεί μεγάλος αγώνας κόντρα στα παραφουσκωμένα Εγώ που ευδοκιμούν στο χώρο της Αριστεράς, αλλά ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει άλλη επιλογή ούτε η ελληνική κοινωνία.
Στην πραγματικότητα, αν θέλουμε να είμαστε ανοιχτόμυαλοι και σοβαροί, θα πρέπει να θεωρήσουμε την ύπαρξη πολλών συνιστωσών στο ΣΥΡΙΖΑ θετικό στοιχείο, γιατί:
- Επιτρέπει τη σύνθεση διαφορετικών απόψεων και φωνών (οι οποίες μπορούν να συνεισφέρουν η κάθε μια τα δικά της ερεθίσματα, όπως τα δέχονται είτε από τις επιμέρους ιδεολογίες τους είτε από την κοινωνία).
- Επιτρέπει σε κάθε στέλεχος να εκφραστεί δημόσια, ακόμη και διαφοροποιούμενο από την ηγεσία, χωρίς τον κίνδυνο της διαγραφής από το «μαντρί» (συγκρίνετε με τις «δημοκρατικές διαδικασίες» του στυλ «διαφοροποιείσαι έστω και ελάχιστα; Σε διαγράφω» των άλλων κομμάτων, τα οποία μάλιστα αργότερα κάνουν κωλοτούμπες που θα τις ζήλευε και η Κομανέτσι, ξανανοίγοντας – όταν δεν τους βγαίνουν τα κουκιά – την αγκαλιά τους για στελέχη που πριν λίγο μόλις καιρό διέγραψαν και σκυλοβρίσανε).
- Επιτρέπει την επιλογή κατάλληλων – απο πλευράς νοοτροπίας – στελεχών για την κάθε θέση.
Όπως επισήμανα όμως και προηγουμένως, υπάρχει ο κίνδυνος αυτό το θετικό χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί (χάρη και στην προπαγάνδα των ΜΜΕ και στην εμπάθεια ορισμένων, είτε είναι στελέχη είτε είναι εξωτερικοί σχολιαστές) σε μειονέκτημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει αυτό του το χαρτί να το τιθασεύσει, να το εκμεταλλευτεί, να το αξιοποιήσει και να το προβάλει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει για μοναδικούς του εχθρούς τους – γνωστούς πια – ξεπουλημένους κοντυλοφόρους των corporate media. Ούτε τους πολιτικάντηδες που κατέστρεψαν τη χώρα και την παρέδωσαν στο Μνημόνιο για να διατηρήσουν τη θεσούλα τους (τόσο «πατριώτες»). Ούτε τον κακό του εαυτό. Έχει να αντιμετωπίσει και διάφορους παρανοϊκούς (είτε είναι νεοσταλινικοί είτε είναι ψευτοδιανοούμενοι) που τριγυρνάνε στον αριστερό, αλλά και στον ελευθεριακό χώρο. Κι αν οι πληρωμένοι δολοφόνοι των corporate media και οι διεφθαρμένοι πολιτικάντηδες έχουν το «ελαφρυντικό» ότι «δεν έχουν κάτι προσωπικό, απλά κάνουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται», δεν υπάρχει καμιά ιδεολογία για όσους βρίσκονται μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και για διάφορους λόγους (είτε γιατί βρήκαν επιτέλους ευκαιρία να μπουν μπροστά σε μικρόφωνο είτε γιατί λένε «ΟΚ, θα πάρουμε τώρα τις θεσούλες στα έδρανα της Βουλής κι άσε τον κόσμο να κυβερνιέται από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οπότε ας πούμε και καμιά μαλακία για να μη γίνει η στραβή και κυβερνήσουμε» – νοοτροπία που δυστυχώς την έχουν πολλοί στην Αριστερά) παραλαλούν.
Κι ακόμα χειρότερος εχθρός – εσωτερικός μάλιστα – είναι οι παρανοϊκοί ψευτοδιανοούμενοι που, όσο μικρή απήχηση κι αν έχουν στον έξω κόσμο, επειδή ακριβώς ξέρουν πολύ ωραία να παπαγαλίζουν κείμενα παλιών διανοητών της Αριστεράς κι έτσι να μαγεύουν τους επιρρεπείς στην ακατάσχετη θεωρητικολογία (που, κακά τα ψέματα, από τέτοιους αποτελείται σε μεγάλο βαθμό η δεξαμενή στελεχών κάθε αριστερού κόμματος), το εκμεταλλεύονται για να συκοφαντήσουν και να σπιλώσουν ανθρώπους.
Οι προκλήσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλές. Έχει πολλά να αντιμετωπίσει και θα πρέπει να στρωθεί στη δουλειά για να φτιάξει κυβέρνηση, η οποία θα κληθεί να τα βάλει με τη ρατσιστική ρητορεία των ευρωπαϊκών corporate media, με τους αργυρώνητους (και φανατικά εχθρικούς προς τη δημοκρατία) μανδαρίνους της Κομισιόν και με τους απατεώνες των τραπεζών. Τα πράγματα έχουν φτάσει στο μη περαιτέρω και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δουλέψει πάρα πολύ σκληρά. Σε ό,τι αφορά τώρα τους υπόλοιπους που του επιτίθενται γιατί τους βρωμάει η αντιμνημονιακή στάση ή η επιφυλακτικότητα του κόμματος απέναντι σε έξοδο από το ευρώ ή ο διεθνισμός διαφόρων στελεχών του… Ξυδάκι. Είδαμε πόσο καλά τα κατάφεραν κι αυτοί για τις καταστροφικές πολιτικές των οποίων σήμερα κάνουν (γιατί άραγε;) τουμπεκί ψιλοκομμένο.
.
Shortlink: http://wp.me/p2qizX-j
Αιρετική Πολιτεία 