Απροσδόκητη αβάντα στους ρατσιστές

Τις τελευταίες ημέρες, η «πατριωτική» (δηλαδή χουντοναζιστική – ας μη μασάμε τα λόγια μας) μπλογκόσφαιρα της χώρας μας περιφέρει ως λάβαρο και ως δικαίωση για τα ρατσιστικά, σεξιστικά και ναζιστικά της ιδεώδη ένα κείμενο του Παναγιώτη Δημητρά, σύμφωνα με το οποίο δικαιώνονται οι ισχυρισμοί τους ότι η 15χρονη κοπέλα που βιάστηκε στην Αμάρυνθο από τους «συμμαθητές» της «τα ήθελε», ήταν εξώλης και προώλης (όπως άλλωστε όλες οι αλλοδαπές, σύμφωνα με τα άρρωστα μυαλά των ρατσιστών) κ.ο.κ.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είχε κατά νου ο κ. Δημητράς όταν έγραφε αυτό το κείμενο, το οποίο εντόπισα σχετικά εύκολα και θα αναλύσω πιο κάτω. Πραγματικά δεν ξέρω. Αν ήμουν στη θέση του όμως, θα με προβλημάτιζαν πάρα πολύ τα εύσημα και τα συγχαρητήρια που μάζεψε από τους φασίστες και σίγουρα μόνο υπερήφανος δεν θα είχα λόγο να νιώθω. Βεβαίως, δεν είμαι ο Παναγιώτης Δημητράς. Θα παραθέσω πιο κάτω το κείμενο του κ. Δημητρά, το οποίο τιτλοφορείται «Οι «βιασμοί» της Αμαρύνθου: μύθοι και πραγματικότητα» και έχει δημοσιευθεί και στο TVXS (προτιμώ να δώσω σύνδεσμο προς τα εκεί, παρά να αυξήσω την αναγνωσιμότητα των φιλοναζιστών «πατριωτών»), με εμβόλιμα, με πλάγια πορτοκαλί γράμματα, δικά μου σχόλια. Επίσης, θα παραθέσω τρία ακόμη κείμενα, το «Η σιωπή στην Αμάρυνθο σπάει από τις κραυγές των γυναικών» (TVXS, 2010), το «Οι δυο όψεις του βιασμού» της Όλγας Στέφου («Αυγή«, 12/08/2012) και την απάντηση της Σίσσυς Βωβού προς τον κ. Δημητρά με τίτλο «Από την Αμάρυνθο στην Πάρο» που δημοσιεύτηκε στο «Red Notebook» στις 18/08/2012.

Ξεκινώ λοιπόν την παράθεση:

Η σχεδόν θανατηφόρα επίθεση σε συνδυασμό με βιασμό κατά 15χρονης στην Πάρο στα τέλη Ιουλίου 2012 από (κατά τη φερόμενη ομολογία του) 19χρονο Πακιστανό οδήγησε πολλούς και πολλές στον ακατανόητο συσχετισμό της υπόθεσης αυτής με τον καταγγελθέντα βιασμό 15χρονης Βουλγάρας σε υπό κατάληψη σχολείο στην Αμάρυνθο τον Οκτώβριο 2006 από τέσσερις Έλληνες συμμαθητές της. Ακόμα και σε σοβαρά μέσα επικοινωνίας της αριστεράς δημοσιεύτηκαν κείμενα (που αναδημοσιευτήκαν στο TVXS), τα οποία όμως βασίζονταν σε ανακριβείς πληροφορίες.

Ο συσχετισμός είναι μοιραίος και αναπόφευκτος: και στις δυο περιπτώσεις έχουμε κακοποίηση (σεξουαλική και φυσική) 15χρονων κοριτσιών και η ανάμνηση των αντιδράσεων και των αντανακλαστικών της «καθώς πρέπει» και «καθόλου ρατσιστικής» κοινωνίας μας είναι νωπή, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εύλογοι (ίσως ακατανόητοι για τον κ. Δημητρά) συνειρμοί.

Στη μια περίπτωση, αυτήν της Πάρου, μετά το αρχικό και βαθύτατα σεξιστικό (ταλιμπανικών προδιαγραφών) «τι ήθελε σε απόμερο μέρος παραλίας μια 15χρονη μόνη της, φορώντας μπικίνι;» και τη σύλληψη του Πακιστανού που κατηγορείται γι’αυτό το έγκλημα, ξαφνικά θυμήθηκαν όλοι οι ΕΛ-ληναράδες «νοικοκυραίοι» ότι το κορίτσι ήταν στον ανθό της ηλικίας του, ότι είχε όλη τη ζωή μπροστά του και τώρα κινδυνεύει ή να πεθάνει ή να μείνει ανίκανη να αυτοεξυπηρετηθεί για πάντα λόγω των αρρωστημένων ορέξεων του δράστη (όποιος κι αν είναι αυτός). Μόλις συνελήφθη ο Πακιστανός, τότε ακούστηκε μια βαθιά εκπνοή ανακούφισης από τους «νοικοκυραίους» κάθε ηλικίας. Σου λέει, ωραία, δεν είναι δικός μας, οπότε είναι σίγουρα τέρας, κάθαρμα, απόβρασμα και μπορούμε να ζητήσουμε και τη θανάτωσή του ίδιου και των ομοεθνών του. Η ιστορία μας έχει αποδείξει – δυστυχώς – ότι οι ΕΛ-ληνες είναι πολύ πιο συγκρατημένοι στο να καταδικάσουν έναν ομοεθνή τους βιαστή από ό,τι  έναν αλλοδαπό.

Στην άλλη περίπτωση τώρα, αυτήν της Αμαρύνθου, η κοπέλα είχε τα πάντα εναντίον της: (α) ήταν ξένη, (β) ζούσε μόνη με τη μητέρα της, (γ) ήταν καλύτερη – σύμφωνα με τις μαρτυρίες των καθηγητών της – μαθήτρια από τους βιαστές της, (δ) το περιστατικό έγινε σε υπό κατάληψη σχολείο, (ε) ζούσε σε χωριό. Η αντίδραση της ΕΛ-ληνικής «καθώς πρέπει» κοινωνίας και μπλογκόσφαιρας ήταν από χλιαρή (ένα «ε, υπερβάλλει, θα τσακώθηκε με κάποιον και προσπαθεί να τον εκδικηθεί») μέχρι «ήρθαν οι πουτάνες οι Βουλγάρες να μας συκοφαντήσουν ότι είμαστε έθνος βιαστών».

Λυπάμαι κ. Δημητρά, αλλά οι συνειρμοί είναι απολύτως αναπόφευκτοι. Το ίδιο και οι συγκρίσεις. Αν δε σας αρέσει, τι να κάνουμε; Δε μπορείτε να μας βάλετε στα καλούπια σας.

Συνεχίζουμε:

Δυστυχώς για αυτά τα μέσα, η υπόθεση αυτή με την οποία, σε αντίθεση με διάφορες οργανώσεις ή ΜΜΕ, ασχολήθηκα από την αρχή μέχρι το τέλος και για την οποία έχω και τα πλήρη πρακτικά 121 σελίδων της δίκης στο Δικαστήριο Ανηλίκων Χαλκίδας (26/11/2009 με 23/3/2010) δεν έχει καθόλου τη μυθοποιημένη διάσταση που της δίνεται είτε συνειδητά είτε από ασυγχώρητη επιπολαιότητα.

«Μυθοποιημένη διάσταση που της δίνεται συνειδητά»; Τι εννοείτε κύριε Δημητρά; Μήπως συνωμοτούν οι γυναικείες οργανώσεις, οι φορείς της Αριστεράς και προσκείμενα στην Αριστερά μέσα ενημέρωσης ώστε να συκοφαντηθεί η κακόμοιρη η Αμάρυνθος και να στιγματιστεί ως χωριό βιαστών; Σας πληροφορώ ότι οι περισσότεροι από εμάς ούτε καν γνωρίζαμε αν υπάρχει Αμάρυνθος. Ή μήπως εξυφαίνεται ξανά καμιά συνωμοσία των αριστεροκουμουνιστοσυμμοριτών και των φεμινιστριών (που, σύμφωνα με την ακροδεξιά αφήγηση, είναι όλες κακογαμημένες λεσβίες που μισούν τους άνδρες) για να συκοφαντήσουν τη χώρα μας ως έθνος βιαστών; Σας υπενθυμίζω επίσης – μια και είστε δικηγόρος – ότι αυτός που ισχυρίζεται κάτι οφείλει να το αποδείξει.

«‘Με ανέβασαν στον νιπτήρα. Μου κράτησαν τα χέρια και τα πόδια και ο Κ. με βίασε μέχρι που εκσπερμάτωσε. Όλοι μαζί χοροπηδούσαν σαν νικητές.’ δήλωνε στην κατάθεσή της.» γράφτηκε.

Παρόμοια ή παρεμφερής φράση δεν υπάρχει στα πρακτικά της δίκης η οποία ασχολήθηκε με το αν υπήρχε εξαναγκασμός σε τέσσερις πεολειχίες (από τις οποίες μία με συμμαθητή της με τον οποίο κατέθεσε ότι ήταν ερωτευμένη και πως τον πίεζε να κάνουν σχέση).

Ωραία. Ποιο είναι λοιπόν το αληθές; Παραθέστε το. Όταν μια πληροφορία που (ανα)μεταδίδεται είναι ψευδής, ο μόνος τρόπος για να αντικρουστεί και να καταρριφθεί, είναι να αποκαλυφθεί η πραγματική. «Τα βλέπω», που λένε κι οι τζογαδόροι. Σε ό,τι αφορά δε το αν ήταν ερωτευμένη με κάποιο συμμαθητή της ή όχι, αυτό θα εξετάσω πιο κάτω αν και πόσο μπορεί να βαρύνει στο να διαπιστώσουμε τη διάπραξη ή όχι του εγκλήματος που λέγεται βιασμός.

«Στην περίπτωση της Αμαρύνθου παρόλο που υπήρχε οπτικό υλικό, παρόλο που υπήρχε η κατάθεση του θύματος και παρόλο που περίπου 25 μαθητές υπήρξαν μάρτυρες του περιστατικού, τελικά κανένας δεν τιμωρήθηκε.» γράφτηκε.

Κατ’ αρχή, οπτικό υλικό δεν υπήρξε. Όσο για τους μαθητές μάρτυρες, το δικαστήριο, άκουσε την καταγγέλλουσα, τη μητέρα της, τους κατηγορούμενους, το διευθυντή του σχολείου αλλά και δέκα συμμαθητές και επτά συμμαθήτριές της κανένας από τους οποίους και καμιά από τις οποίες (πλην της μητέρας της) δεν επιβεβαίωσε τις καταγγελίες για βιασμό: αντίθετα επιβεβαίωσαν τους ισχυρισμούς των κατηγορουμένων πως οι σεξουαλικές πράξεις έγιναν τουλάχιστο με τη θέληση της καταγγέλλουσας. Στους μάρτυρες περιλαμβανόταν και ο πρώην φίλος της που κατέθεσε για τις ερωτικές σχέσεις που είχαν.

Σε ό,τι αφορά το οπτικό υλικό κύριε Δημητρά, οι ίδιοι οι εναγόμενοι κοκορεύονταν ότι έχουν τραβήξει το όλο σκηνικό σε βίντεο με κινητό και ότι το βιντεοσκοπημένο αυτό υλικό κατέρριπτε τους ισχυρισμούς της ενάγουσας. Το υλικό αυτό «χάθηκε» και κανείς δεν ενόχλησε αυτούς που «το χάσανε» ούτε για παρεμπόδιση δικαιοσύνης ούτε για καταστροφή τεκμηρίων. Δεν αναρωτηθήκατε ούτε για μια στιγμή κ. Δημητρά για ποιο λόγο μπορεί να «χάθηκε» αυτό το στοιχείο; Αφού οι εναγόμενοι το προβάλλανε σαν πανίσχυρο χαρτί που θα συνέτριβε τους ισχυρισμούς της  ενάγουσας, γιατί το «χάσανε»; Αν το βίντεο αυτό κ. Δημητρά έδειχνε αυτό που ισχυρίζονταν οι εναγόμενοι, δηλαδή συναινετικό ομαδικό σεξ, τότε δε θα υπήρχε πια κανένα στοιχείο εναντίον τους, και μάλιστα θα απάλλασσε και τις τότε μαθήτριες που βιντεοσκόπησαν αυτή την «αντρίκεια» πράξη των συμμαθητών τους και κατηγορήθηκαν για συνέργεια. Γιατί λοιπόν το «χάσανε»; Μήπως επειδή έδειχνε πάλη, αντίσταση και άσκηση φυσικής βίας με δράστες-επιτιθέμενους αλαλάζοντες και κορδακιζόμενους ΕΛ-ληναράδες εφήβους; Δε σας πέρασε ποτέ από το μυαλό αυτό; Απορώ. Και γιατί δεν αναζητήθηκε αυτό το τόσο κρίσιμο αποδεικτικό στοιχείο;

Πάμε παρακάτω: γράφετε ότι το δικαστήριο άκουσε «την καταγγέλλουσα, τη μητέρα της, τους κατηγορούμενους, το διευθυντή του σχολείου αλλά και δέκα συμμαθητές και επτά συμμαθήτριές της κανένας από τους οποίους και καμιά από τις οποίες (πλην της μητέρας της) δεν επιβεβαίωσε τις καταγγελίες για βιασμό». Δηλαδή μια μάνα και μια κοπέλα έχοντας απέναντί τους μια ομάδα άριστα συντονισμένων μαρτύρων, που είχαν συνεννοηθεί από πριν τι ακριβώς θα πουν για να «προστατευθεί η τιμή του σχολείου, των μαθητών, των οικογενειών, του χωριού και του έθνους«. Και μάλιστα στο χωριό αυτό ξυλοκοπήθηκαν αντιρατσιστές διαδηλωτές που προσπάθησαν να συμπαρασταθούν στην κοπέλα. Εσείς δε βλέπετε καμία συνεννόηση ή συνεργασία μεταξύ όλων αυτών των μαρτύρων. Βλέπετε όμως – δείτε το πρώτο μου σχόλιο – συνειδητή προσπάθεια να παρουσιαστεί μυθοποιημένη αυτή η υπόθεση. Επίσης, αναφέρετε  και τον πρώην φίλο της, ο οποίος μίλησε για τις ερωτικές τους σχέσεις. Από τα συμφραζόμενα, μας οδηγείτε στο συμπέρασμα ότι και αυτός κατέθεσε εναντίον της. Ισχύει αυτό; Αν ισχύει, δε σας έχει περάσει ούτε για μια στιγμή από το μυαλό ότι ένας έφηβος, ο οποίος είχε με την κοπέλα μια από τις πρώτες του ερωτικές σχέσεις μπορεί να έχει λόγους (αρσενικός εγωισμός κ. Δημητρά – και δη εφηβικός) να την παρουσιάσει ως εξώλης και προώλης που «τα ζητάει ο οργανισμός της»; Αν όμως κατέθεσε υπέρ της (που δεν το γνωρίζουμε), τότε το κείμενό σας μας οδηγεί στο να πιστέψουμε ότι κατέθεσε εναντίον της, που αυτό καθιστά το λόγο σας τέτοιο ώστε να οδηγεί σε ψευδούς συμπεράσματος. Με άλλα λόγια; Τι κατέθεσε; Γιατί δε μας λέτε σε γενικές έστω γραμμές αν ήταν υπέρ ή κατά της κοπέλας;

Παράλληλα, το δικαστήριο διάβασε τις ιατρικές γνωματεύσεις και την ιατροδικαστική εξέταση (της καθηγήτριας Χαράς Σπηλιοπούλου που είχε δημοσιευθεί τότε στην «Ελευθεροτυπία») που επίσης δεν επιβεβαίωναν τα περί βιασμού. Έτσι τελικά αποφάνθηκε πως «αποδείχθηκε ότι στο χώρο των τουαλετών του ισογείου του σχολικού κτηρίου δεν έλαβε χώρα εξαναγκασμός της πολιτικώς ενάγουσας για επιχείρηση ασελγών πράξεων (δηλαδή τεσσάρων πεολειχιών) αλλά με τη θέλησή της η πολιτικώς ενάγουσα προέβη στις πράξεις αυτές».

Δεν έχω στα χέρια μου την ιατροδικαστική εξέταση (σας απήντησαν μέσω Facebook άλλωστε κάποιοι χρήστες ότι θυμούνται πως η καθηγήτρια εξέφρασε αμφιβολίες λόγω παρέλευσης μεγάλου χρονικού διαστήματος), αλλά ο γυναικολόγος κ. Βράκας διαπίστωσε μώλωπες στην περιοχή των γεννητικών οργάνων (ΠΗΓΗ: in.gr). Κύριε Δημητρά, έχετε δει πολλές φορές μώλωπες στην περιοχή των γεννητικών οργάνων ενός ανθρώπου στον οποίο δεν ασκήθηκε βία κατά τη σεξουαλική πράξη; Εγώ πάντως όχι.

Η εμπλοκή μου στην υπόθεση ξεκίνησε με το συντονισμό μιας ομάδας στήριξης στην καταγγέλλουσα στην οποία μετείχαν γνωστότατα πολιτικά πρόσωπα (κάποια ήταν τότε βουλευτής και κάποια άλλη είναι σήμερα κυβερνητικό στέλεχος) και δικηγόρος της Βουλγαρικής Πρεσβείας και η οποία τη βοήθησε να βρει σπίτι στην Αθήνα το Νοέμβριο 2006. Τη στήριξη αυτή η καταγγέλλουσα μετά από λίγο απέρριψε επιλέγοντας να καταφύγει στο δημοσιογράφο Νίκο Κακαουνάκη και στο δικηγόρο Αλέξη Κούγια, γεγονός που δημιούργησε αρνητικές εντυπώσεις για αυτή και για όσα ισχυριζόταν.

Δηλαδή μας λέτε ότι αν, μέσα στην απόγνωσή του, το θύμα μιας τόσο βάρβαρης πράξης καταφύγει στις υπηρεσίες ενός ποινικολόγου που έχει τη φήμη ότι «δε χάνει δίκες» και σε ένα δημοσιογράφο που (αυτο)παρουσιαζόταν ως μαχητικός, δυναμικός και υπέρ του αδυνάτου, αυτομάτως έχει -50% σε argument credibility και ότι αν παρέμενε δίπλα σας θα είχε bonus +200%. Κύριε Δημητρά, εδώ διαπράττετε τέσσερα σοβαρότατα ατοπήματα: (α) επικαλείστε την αυθεντία (σας), (β) αρνείστε στο θύμα το ελαφρυντικό της απόγνωσης και της άγνοιας σε θέματα σημειολογίας και του τι ακριβώς είναι ο καθένας στην κοινωνία μας, (γ) κυριολεκτικά ισοπεδώνετε το όλο ζήτημα και το κάνετε σχεδόν να μοιάζει με βιντεοπαιχνίδι όπου αν πάρεις το Χ αντικείμενο χάνεις ενέργεια, ενώ αν πάρεις το Ψ παίρνεις έξτρα κανονάκι, (δ) ξαναδιαβάστε αυτήν την παράγραφο που σχολίασα και προβληματιστείτε για το πώς ακριβώς ακούγεται, για το τι μήνυμα στέλνετε σε κάποιον που τη διαβάζει και, βεβαίως, για το τι γνώμη θα σχηματίσει αυτός για εσάς. HINT: Σίγουρα όχι την καλύτερη. Χώρια που, έτσι όπως έχετε γράψει αυτήν την παράγραφο, αφήνετε υπονοούμενα για τα κίνητρα της ενάγουσας και της μητέρας της και βάζετε τον αναγνώστη στη λογική «αφού έβαλε δικηγόρο τον Κούγια, είχε άλλα κίνητρα» (και ο νοών νοείτω τι άλλα υπονοούμενα αφήνετε να περάσουν στον αναγνώστη).

Μετά άρχισε να εκτίθεται δίνοντας συνεντεύξεις. Η ομάδα φυσικά διαλύθηκε. Όσοι και όσες έχουν σήμερα άλλη άποψη για τα γεγονότα όφειλαν να παρακολουθήσουν (με ειδική άδεια που δίνεται) τη δίκη ή να διαβάσουν προσεκτικά τα πρακτικά της ώστε να πεισθούν για τα γεγονότα. Όταν χωρίς καμιά τέτοια ενέργεια και μόνο για να εργαλειοποιήσουν την υπόθεση ισχυρίζονται πως υπήρξε βιασμός, προσβάλλουν την αλήθεια και «βιάζουν» τα αθωωθέντα (τότε) παιδιά.

Σοβαρά τώρα, περιμένετε μια 15χρονη κοπέλα να μην ακούσει τις συμβουλές (καλές ή κακές) κάποιων που εμφανίζονται ως νομικοί και ηθικοί συμπαραστάτες; Αν τη συμβούλεψαν να δώσει συνεντεύξεις, έδωσε συνεντεύξεις. Γράφετε επίσης «η ομάδα φυσικά διαλύθηκε», εννοώντας την προαναφερθείσα ομάδα υποστήριξης. Ξέρετε τι συμπέρασμα βγάζει ένας έμπειρος αναγνώστης από αυτό; Ότι αυτό ήταν η τιμωρία, τρόπον τινά, της κοπέλας, για το ότι δεν παρέμεινε κάτω από την αιγίδα της συγκεκριμένης ομάδας. Αν αυτή η ομάδα πραγματικά το εννοούσε, θα έλεγε στην κοπέλα «κοίτα, λυπάμαι που δε συνεχίζεις τη συνεργασία σου μαζί μας. Θεωρώ ότι η επιλογή που έκανες δεν ήταν η καλύτερη. Αλλά εμείς είμαστε δίπλα σου και, αν χρειαστείς κάτι, έλα σε επαφή μαζί μας». Έχω λόγους να πιστεύω ότι ειπώθηκε κάτι τέτοιο; Όχι, λόγω της προηγούμενης παραγράφου, λόγω του ότι ουσιαστικά ξανατονίζετε το ύφος και τα γραφόμενα σ’εκείνη την παράγραφο με τη φράση «η ομάδα φυσικά διαλύθηκε» και λόγω του ότι δε γίνεται σε κανένα από τα επόμενα μέρη του κειμένου σας κάποια αναφορά σε περαιτέρω στήριξη, έστω και ηθική, έστω και για τα μάτια του κόσμου, προς την κοπέλα. Ένας – όχι ιδιαίτερα καλοπροαίρετος – αναγνώστης, διαβάζοντας αυτά που γράφετε, ξέρετε τι θα πει; Θα πει ότι σκεφτήκατε ότι, αφού δε συνέχισε τη συνεργασία μαζί σας, την αφήσατε να γίνει λεία των σκυλιών. Το ότι έρχεστε μάλιστα τώρα για να την καταγγείλετε και εσείς, χωρίς καμία επιφύλαξη, και χωρίς καμία απολύτως σκέψη για το τι συνέπειες μπορεί να έχει για εκείνη και για τη ζωή της αυτό σας το κείμενο, που είναι βούτυρο στο ψωμί των ρατσιστών, εμένα με κάνει κι ανατριχιάζω.

Επίσης, επειδή για τρίτη φορά μιλάτε για «εργαλειοποίηση» της υπόθεσης, δίνοντας έτσι τροφή στους φασίστες που μιλούν για «πουτάνες Βουλγάρες», για «συνωμοσίες των εθνομηδενιστών που θέλουν να μας βγάλουν ότι είμαστε έθνος βιαστών», σας καλώ να τεκμηριώσετε αυτά που λέτε. Αυτήν τη φορά λέτε ανοιχτά ότι οι γυναικείες, αντιρατσιστικές και αριστερές οργανώσεις συνειδητά ψεύδονται και σπεκουλάρουν πάνω στην υπόθεση, υπονοώντας ότι πάνε να εξυπηρετήσουν άλλα συμφέροντα. Αποδείξτε το!

Σε ό,τι αφορά δε τα… «καημένα» τα παιδιά (τους αθωωθέντες), θα παραθέσω πιο κάτω μαρτυρίες για το πόσο «καημένα» ήταν τελικά και για το τι νοοτροπία υπάρχει στο συγκεκριμένο χωριό (αλλά και στη χώρα μας εν γένει).

Τα παιδιά της υπόθεσης (κατηγορούμενα και καταγγέλλουσα) είχαν άλλωστε «βιάσει» τα ΜΜΕ δημοσιοποιώντας λεπτομέρειες από τις καταθέσεις τους με τρόπο που ταυτοποιούνταν όλα τα παιδιά. Το ΕΣΡ, με τη συνδρομή του Συνηγόρου του Παιδιού, τιμώρησε τότε τον Αντέννα, το Mega και τον Άλφα. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ τιμώρησε το Νίκο Ευαγγελάτο.

Ως εκπρόσωπος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) υπέβαλα μήνυση κατά των τριών καναλιών και των εφημερίδων «Τα Νέα», «Ελευθεροτυπία» και «Πρώτο Θέμα». Η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, παρά την τιμωρία από το ΕΣΡ, δεν τόλμησε να παραπέμψει σε δίκη τα κανάλια. Παρέπεμψε όμως για παραβίαση του νόμου για τα προσωπικά δεδομένα επτά δημοσιογράφους των τριών εφημερίδων, οι οποίοι αθωώθηκαν από το δικαστήριο το Φεβρουάριο 2009.

Στη δίκη ο Συνήγορος του Παιδιού που είχε κληθεί ως μάρτυρας φρόντισε να απουσιάσει, πιθανότατα γιατί δεν ήθελε να εμπλακεί στη δίωξη εφημερίδων με τις οποίες είχε πολύ καλές σχέσεις, σε αντίθεση με την εμπλοκή του στην τιμωρία των καναλιών που σχεδόν ποτέ δεν ασχολούνταν με το έργο του. Στην προδικασία μάλιστα ο Συνήγορος είχε ενόρκως δηλώσει πως ουδέποτε είχε δεχθεί αναφορά από το ΕΠΣΕ για τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των παιδιών από τις εφημερίδες: γι’ αυτό και, μετά από μήνυση του ΕΠΣΕ, είναι σήμερα υπόδικος για ψευδορκία μάρτυρα…

Όταν αγωνίζεσαι με συνέπεια για τα ανθρώπινα δικαιώματα αναζητείς και υπερασπίζεσαι την αλήθεια ανεξάρτητα από εθνικότητα ή ιδεολογική θέση των εμπλεκόμενων. Τότε κανένας και καμιά δεν μπορεί να σε μεμφθεί για μονομερή υπεράσπιση ατόμων με βάση την εθνική καταγωγή ή για εργαλειοποίηση των δικαιωμάτων…

Οι έριδές σας με το Συνήγορο του Παιδιού δε με αφορούν κ. Δημητρά. Θα σχολιάσω μόνο τον επίλογό σας:

Gaza anyone? Επίσης, κύριε Δημητρά, γιατί αυτός ο επίλογος εμένα μου μοιάζει σα να δείχνει ότι αγωνιάτε για να δείξετε στην προελαύνουσα ακροδεξιά ότι δεν είστε εχθρός της;

Παραθέτω τώρα, χωρίς δικό μου ενδιάμεσο σχολιασμό, το «Η σιωπή στην Αμάρυνθο σπάει από τις κραυγές των γυναικών». Αν και προγενέστερο (2010), δίνει πολλές απαντήσεις στον κ. Δημητρά και στους καινοφανείς υποστηρικτές του, από τους οποίους καλά θα κάνει να αποστασιοποιηθεί τάχιστα.

Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, το Τριμελές Δικαστήριο Ανηλίκων Χαλκίδας έκρινε παμψηφεί αθώους τους τέσσερις κατηγορούμενους για το βιασμό της 15χρονης μαθήτριας το 2006, στο λύκειο της Αμαρύνθου, στην Εύβοια, την περίοδο των μαθητικών καταλήψεων. Όπως αποφάσισε το δικαστήριο οι κατηγορούμενοι «ασέλγησαν μεν εις βάρος της κοπέλας, ωστόσο αυτό έγινε με τη θέληση της παθούσης». Η απόφαση του δικαστηρίου προκάλεσε την κατάρρευση της 19χρονης, πλέον, εντός του δικαστηρίου αλλά και την άμεση αντίδραση γυναικείων οργανώσεων.

Μάλιστα, η 19χρονη θα πρέπει τώρα να αντιμετωπίσει και πάλι τους κατοίκους της Αμαρύνθου, καθώς εναντίον της εκκρεμούν μηνύσεις για ψευδορκία, ψευδή ανωμοτί κατάθεση, ψευδή καταμήνυση, παραπλάνηση σε ψευδορκία και συκοφαντική δυσφήμηση εναντίον των τεσσάρων πρώην συμμαθητών της.

Το ιστορικό…

Το 2006, η Αμάρυνθος, μία κωμόπολη της Εύβοιας, έστρεψε το ενδιαφέρον της κοινής πάνω της όταν μία 15χρονη μαθήτρια από τη Βουλγαρία, συνοδευόμενη από τη μητέρα της, προσείλθε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής και κατήγγειλε το βιασμό της από τέσσερις συμμαθητές της.

Στην κατάθεσή της ανέφερε: «Ήμουν στην αίθουσα με τον Τ. Μου ζήτησε ομαδικό σεξ. Πήγα να φύγω από την αίθουσα και τότε μπήκαν και οι άλλοι κατηγορούμενοι. Ο Τ. με άρπαξε από το χέρι και με κόλλησε στον τοίχο. Ορμήσανε όλοι πάνω μου, με χάιδευαν σε όλο μου το σώμα. Εγώ προσπαθούσα να αντιδράσω. Με χτυπούσαν με σφαλιάρες. Κατόρθωσα και έφυγα κλαίγοντας. Πήγα στις τουαλέτες για να μείνω μόνη μου. Μετά από λίγο, με ακολούθησαν στην τουαλέτα. Ο Τ. με είδε να κλαίω γονατιστή και έπεσε πάνω μου γυμνός. Με πίεσε και εγώ υπέκυψα. Ήμουν πια σαν νεκρή. Στη συνέχεια, μπήκαν μέσα στην τουαλέτα και οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι. Με ανέβασαν στο νιπτήρα. Μου κράτησαν τα χέρια και τα πόδια και ο Κ. με βίασε μέχρι που εκσπερμάτωσε. Όλοι μαζί χοροπηδούσαν σαν νικητές», είχε δηλώσει στην κατάθεσή της».

Το περιστατικό βιντεοσκοπούσαν με το κινητό τους τρεις μαθήτριες, ωστόσο τα βίντεο «χάθηκε» από τα κινητά των κοριτσιών και δεν έφτασε ποτέ ως στοιχείο στην υπόθεση. Σημειώνεται ότι οι δύο κοπέλες ήταν κατηγορούμενες για συνέργεια.

Η τοπική κοινωνία στράφηκε κατά της μαθήτριας, καταγγέλλοντας την για «ψευδομαρτυρία». Μερικά αποσπάσματα του ρεπορτάζ της Δήμητρας Κρουσταλλη για την εφημερίδα το Βήμα, το 2006, δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε το γεγονός η τοπική κοινωνία και οι μαθητές του λυκείου της περιοχής.

«Τους έθιγε συνέχεια τον ανδρισμό τους. Τι θέλατε να κάνουν τα παιδιά;» λέει ένας νεαρός από τη στενή παρέα των τεσσάρων. «Τι σημαίνει τους έθιγε τον ανδρισμό τους;» ρωτώ (δημοσιογράφος Δ. Κρουσταλλη). «Να, τους έλεγε ότι δεν ξέρουν τίποτα από σεξ, τους προκαλούσε» […] «Αν σταματήσετε εσείς οι δημοσιογράφοι, τα παιδιά θα γυρίσουν στο σχολείο τους. Κι αν έγινε βιασμός, δεν πειράζει. Μικρά είναι, θα ξεχάσουν» λέει ένας 65χρονος έμπορος στον παραλιακό δρόμο του χωριού.

«Τι περιμένατε να κάνει η κόρη με το ποιον της μητέρας! Από ό,τι γονείς βγεις τέτοιος θα γίνεις!» δηλώνει κατηγορηματικά μια κοπέλα και όλοι γύρω – αγόρια και κορίτσια – συμφωνούν και υπερθεματίζουν. «Ακουσα ότι η μάνα δούλευε σε μπαρ στην Ερέτρια. Και εγώ τώρα το έμαθα…» μου ψιθυρίζει εμπιστευτικά ένας γεροδεμένος νεαρός με ύφος Πουαρό. «Ο πατέρας της στη Βουλγαρία είναι τζογαδόρος, πίνει, και τον κυνηγάει η μισή Ιντερπόλ. «Για τα αγόρια και τους γονείς τους δεν ισχύει το ίδιο;» επιμένω. «Ααα… Εσείς δεν καταλαβαίνετε τίποτα! Τα αγόρια είναι πολύ καλά παιδιά, φοβερά άτομα, από τις καλύτερες οικογένειες. Καμία σύγκριση. Βρεθήκανε μπλεγμένοι χωρίς να το καταλάβουν» συμπληρώνει ένας ακόμη μάρτυρας υπεράσπισης.

Σημειώνεται ότι οι τέσσερις κατηγορούμενοι προέρχονται από γνωστές οικογένειες του χωριού. Εκτός από τον γιο των καθηγητών, υπάρχει ένας γιος αστυνομικού και δύο γιοι εργατών.

Οι δύο γυναίκες, μητέρα και κόρη, έφυγαν για πάντα από την Αμάρυνθο και την Εύβοια, και κατέβηκαν στην Αθήνα, όπου η μαθήτρια ολοκλήρωσε το Λύκειο σε ιδιωτικό σχολείο.

«Το Δικαστήριο δεν βρήκε την αλήθεια»

Η δικαστική απόφαση προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση πλήθους οργανώσεων. Στην επιστολή, την οποία υπογράφουν οι οργανώσεις Παγκόσμια Πορεία Γυναικών, Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας, Κέντρο Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη, Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών, Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας, Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης, Πολιτικός Σύνδεσμος Γυναικών, Ομάδα Γυναικών ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, Ομάδα φύλου Νεολαίας ΣΥΝ, Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ, Τομέας Γυναικών ΠΑΣΟΚ, Θεματική Ομάδα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Οικολόγων Πρασίνων, αναφέρεται :

«Oργή και θλίψη μας προκάλεσε η αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου για την υπόθεση της Αμαρύνθου. Ήταν τον Οκτώβριο του 2006, που η ανήλικη αλλοδαπή μαθήτρια είχε καταγγείλει τον ομαδικό βιασμό της από 4 συμμαθητές της, ενώ 3 συμμαθήτριες βιντεοσκοπούσαν το «κατόρθωμά» τους.

Τρεισήμισυ χρόνια αργότερα, η υπόθεση αναβίωσε στο δικαστήριο, αλλά για εμάς είναι φανερό ότι δεν έγινε δυνατόν να βγεί στο φως η αλήθεια. Κατά τη διαδικασία κατέθεσαν περίπου 40 μάρτυρες υπέρ των κατηγορουμένων, μεταξύ των οποίων και εκπαιδευτικοί, ενώ από την πλευρά της καταγγέλλουσας δεν υπήρξε κανείς και καμία μάρτυρας, εκτός βέβαια της μητέρας της. Και μάλιστα, το δικαστήριο δεν δέχθηκε καν να υποβληθεί το πόρισμα της εξέτασης της καταγγέλλουσας από εγκεκριμένη κλινική ψυχολογίας διαπιστευμένη με διεθνή στάνταρ. Οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι και κατηγορούμενες, ανέφεραν σημεία και τέρατα εναντίον της, σε βαθμό πραγματικού βασανιστηρίου (που το δικαστήριο δεν απέτρεψε) ενώ μέσα στην αίθουσα κυριαρχούσαν συνθήκες κατατρομοκράτησης, ώστε να μην τολμήσει κανένας και καμία να προσέλθει ως μάρτυρας για να καταθέσει αντικρούοντας τις αδιανόητες κατηγορίες.

Τις προηγούμενες από τη δίκη ημέρες, κάποιες και κάποιοι από τους κατηγορούμενους είχαν δώσει και συνεντεύξεις για τη δημιουργία κατάλληλου κλίματος, ενώ είχαν φροντίσει, από την πρώτη ημέρα της καταγγελίας κιόλας, να εξαφανιστεί το βίντεο.

Στη σύγχρονη ξενοφοβική και ρατσιστική Ελλάδα είναι προφανές ότι κυριάρχησε το κλίμα να «προστατεύσουμε τα δικά μας παιδιά έναντι της ξένης».

Στη σύγχρονη σεξιστική Ελλάδα εξακολουθεί να κυριαρχεί η άποψη ότι το θύμα του βιασμού «τα ήθελε», ότι ο βιασμός δεν είναι ξένος προς τη «γυναικεία φύση», και υπάρχουν δυστυχώς πολλές σχετικές αποδείξεις και από άλλες καταγγελίες βιασμών που εκδικάζονται δικαστήρια. Η μικρή μαθήτρια από τη Βουλγαρία τιμωρείται για το πολλαπλό έγκλημά της: 1) είναι φτωχή (είναι γνωστό ότι ήταν εργαζόμενη και παράλληλα αριστούχα μαθήτρια) 2) είναι ξένη και 3) είναι γυναίκα. Την καθορίζει, δηλαδή, «διαφορετικότητα» τάξης φυλής και φύλου, και παρ’ όλα αυτά τολμά να καταγγείλει ότι έπεσε θύμα βιασμού. Το ότι το θύμα κατέληξε αιμόφυρτο στο νοσοκομείο δεν φαίνεται να αξιολογείται από τους κρίνοντες και να αίρει κάθε ένοια «συναίνεσής» της στην «ασέλγεια» που διαπράχθηκε σε βάρος της.

Υπενθυμίζουμε ότι, 11 γυναικείες συλλογικότητες είχαν οργανώσει διαδήλωση στην Αμάρυνθο στις 4-11-2006, στην οποία είχαν συμμετάσχει εκατοντάδες γυναίκες και είχε πάρει μεγάλη δημοσιότητα. Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκε το χειρότερο σενάριο, όπως αναφερόταν και στην τότε ανακοίνωση: «Επειδή δεν ξεχνούμε ότι ο βιασμός μπορεί να συμβεί σε κάθε γυναίκα, νέα ή μεσήλικα ή ακόμα υπερήλικα, το πρωί ή το βράδυ, σε πολυσύχναστες ή ερημικές περιοχές, συχνότερα μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Η εποχή που, όταν η γυναίκα που έπεφτε θύμα βιασμού έπρεπε να δικαστεί και να καταδικαστεί από την κοινωνία και καμιά φορά και από τα δικαστήρια σαν να ήταν η ίδια ένοχη, πρέπει να πάψει να αναβιώνει, πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας».

Επίσης υπενθυμίζουμε ότι υπήρξε ευρύτατη συμπαράσταση από πολύ περισσότερους φορείς, καθώς και από θεσμικά πρόσωπα. Η επιτροπή αλληλεγγύης που είχε σχηματισθεί τότε, φρόντισε για κάλυψη των πολύπλευρων αναγκών που δημιούργησε η δίωξη και ο εξοβελισμός της νεαρής μαθήτριας και της μητέρας της, για κατοικία, δουλειά και σχολείο.

Σήμερα, μετά τρεισήμισυ χρόνια, οι καθηγητές και ο διευθυντής γνωστού ιδιωτικού σχολείου το οποίο της έδωσε υποτροφία και απ’ όπου αποφοίτησε, διαβεβαιώνουν τόσο για τις επιδόσεις της όσο και για το άμεμπτο ήθος της σε όλη τη διάρκεια της φοίτησής της.

Πιστεύουμε ότι η αντιμετώπιση της υπόθεσης Αμαρύνθου εντάσσεται στο κλίμα συγκάλυψης της βίας κατά των γυναικών και της κατίσχυσης της οικογενειακής ή κοινωνικής (στην προκειμένη περίπτωση) «συνοχής» έναντι του δικαιώματος των γυναικών για αυτονομία του σώματος και σεβασμό της αξιοπρέπειας, και αναβιώνει επικυρώνοντας το πατριαρχικό δικαίωμα για τον έλεγχο του σώματος των γυναικών.

Επαναβεβαιώνουμε σήμερα την αλληλεγγύη μας προς την νεαρή, ενήλικη πλέον, παθούσα και καταγγέλλουσα, και ζητούμε την αποδοχή του αιτήματός της για έφεση της εκδοθείσας απόφασης».

Υπενθυμίζεται ότι η υπόθεση της 15χρονης είχε προκαλέσει την κινητοποίηση του πολιτικού κόσμου, με χορήγηση υποτροφίας, αλλά και του τότε αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Στην Αμάρυνθο είχε οργανωθεί και πορεία διαμαρτυρίας, η οποία δέχτηκε επίθεση από κατοίκους του χωριού. Μάλιστα από την επίθεση τραυματίστηκαν και κάποιοι διαδηλωτές.

Ακολουθεί το «Οι δυο όψεις του βιασμού», της Όλγας Στέφου. Πάλι χωρίς δικό μου σχολιασμό.

Δύο ξεχωριστές περιπτώσεις βιασμού απασχολούν τις τελευταίες μέρες, η πρόσφατη της Πάρου κι εκείνη η «ξεχασμένη» της Αμαρύνθου. Εκ πρώτης όψεως μιλάμε για δύο ξέχωρα περιστατικά: στην Πάρο μετανάστης από το Πακιστάν βιάζει και κακοποιεί άγρια ανήλικη. Στην περίπτωση της Αμαρύνθου ανήλικοι μαθητές βιάζουν συμμαθήτριά τους.

Στην πρώτη περίπτωση δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για αυτό που λέμε «τεκμήριο της αθωότητας». Ο δράστης ομολόγησε και προφυλακίστηκε άμεσα. Στην περίπτωση της Αμαρύνθου παρόλο που υπήρχε οπτικό υλικό, παρόλο που υπήρχε η κατάθεση του θύματος και παρόλο που περίπου 25 μαθητές υπήρξαν μάρτυρες του περιστατικού, τελικά κανένας δεν τιμωρήθηκε.

Η μοναδική κοινή συνισταμένη στις δύο περιπτώσεις πέρα από το προφανές του εγκλήματος, είναι πως οι πρωταγωνιστές είναι μετανάστες και αυτή τους η «ιδιότητα» επηρέασε την υπόθεσή τους.

Αμάρυνθος: Από θύμα θύτης

Το 2006 σε μία ήρεμη κωμόπολη της Εύβοιας καταγγέλθηκε ένα φρικτό έγκλημα από μία νεαρή μαθήτρια, μετανάστρια από τη Βουλγαρία που έμενε εκεί με τη μητέρα της. Η καταγγέλλουσα δήλωσε τον βιασμό της από τέσσερις συμμαθητές της (γόνους «καλών» οικογενειών της περιοχής), καθώς επίσης και τη συνεργία δύο συμμαθητριών της που τραβούσαν σε βίντεο την πράξη.

«Με ανέβασαν στον νιπτήρα. Μου κράτησαν τα χέρια και τα πόδια και ο Κ. με βίασε μέχρι που εκσπερμάτωσε. Όλοι μαζί χοροπηδούσαν σαν νικητές.» δήλωνε στην κατάθεσή της.

Με τη δημοσιοποίηση της καταγγελίας αρχικά το Συμβούλιο Καθηγητών του σχολείου «μοίρασε» πενθήμερες αποβολές τόσο στο θύμα όσο και στους υπόλοιπους μαθητές. Οι μαθητές αντιδρώντας έριξαν την ευθύνη στην 15χρονη μετανάστρια λέγοντας πως «αυτή τους προκάλεσε- υπήρχε σεξουαλική επαφή αλλά συναινετική.» Βέβαια αυτοί οι ισχυρισμοί κάπου χώλαιναν καθώς υπήρχε το βίντεο αλλά και επειδή το «άλλοθι» στην πορεία άρχισε να αλλάζει σε «έθιγε τον αντρισμό μας»…

Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν τα κανάλια. Επί μέρες ολόκληρες τα δελτία ειδήσεων και ορισμένες εφημερίδες παρουσίαζαν εμμέσως αυτό που δεν μπορούσαν να πουν ευθέως, ότι δηλαδή η νεαρή μαθήτρια έλεγε ψέματα.

Η επιχειρηματολογία είχε πολλά σκέλη και ενισχύθηκε από μια πρωτοφανή συσπείρωση των μαθητών εναντίον της καταγγέλλουσας. «Αν ξαναγυρίσει στο σχολείο δε θα της μιλάει κανένας, θα την έχουμε στην απομόνωση. Θα έπρεπε να την λιντσάρουμε» δήλωναν τότε οι συμμαθήτριές της. «Και να έγινε βιασμός παιδιά είναι και θα ξεχάσουν» έλεγαν κάτοικοι.

Από το επιχείρημα της προκλητικής μαθήτριας πέρασαν μοιραία στο επιχείρημα της προκλητικής μητέρας με την «άσωτη» ζωή της γυναίκας μετανάστριας. Η κοινή γνώμη είχε ήδη διαμορφωθεί.

Γυναικείες οργανώσεις που πραγματοποίησαν διαμαρτυρίες στην Αμάρυνθο είδαν τα μέλη τους να ξυλοκοπούνται άγρια από κατοίκους του χωριού. Όταν ήρθε η ώρα της δίκης το κλίμα ήταν ήδη ενάντια στην 15χρονη μετανάστρια.

Tέσσερα χρόνια μετά εκδικάστηκε η υπόθεση, οι συμμετέχοντες αθωώθηκαν όλοι και σαν να μην έφτανε αυτό η 19χρονη πλέον (που φυσικά ενδιάμεσα είχε μετακομίσει με την μητέρα της στην Αθήνα) παραπέμφθηκε για ψευδορκία, ψευδή καταμήνυση, παραπλάνηση σε ψευδορκία και συκοφαντική δυσφήμηση.

Πάρος: Βιαστής-μετανάστης

Σχεδόν δέκα μέρες τώρα παρακολουθούμε καρέ-καρέ μια υπόθεση βιασμού στην πραγματικότητα σχεδόν «τυπική». Το αποτρόπαιο έγκλημα με θύμα -και σε αυτήν την περίπτωση- μια 15χρονη κοπέλα είχε όλα τα χαρακτηριστικά που συναντάει κανείς σε ιατροδικαστικές εξετάσεις τέτοιων υποθέσεων: βία, κακοποίηση, ξυλοδαρμό, διείσδυση.

Είναι ακριβώς η ίδια περίπτωση που έχει καταγγελθεί εκατοντάδες φορές στα χρονικά της ελληνικής δικαιοσύνης χωρίς ωστόσο να υπάρξει καταδίκη. Έχει πολλά κοινά σημεία και με την καταγγελία που έγινε στην Αμάρυνθο. Στην Πάρο το θύμα ήταν μια νεαρή Ελληνίδα και ο θύτης ένας νεαρός μετανάστης από το Πακιστάν.

Αυτές τις μέρες στην πλειοψηφία τους τα ΜΜΕ «κανιβαλίζουν» με τρόπο που «κακοποιεί» ακόμα περισσότερο το θύμα. Η συνεχής αναμετάδοση του περιστατικού, η κοινοποίηση της πράξης εμπλουτισμένης με όλες τις λεπτομέρειες, προφανώς παραβιάζει βίαια όλα τα προσωπικά δεδομένα της ανήλικης.

Πολύ περισσότερο, το έγκλημα της Πάρου πυροδότησε έναν κύκλο αντεκδίκησης υπό την ανοχή τμήματος του πολιτικού συστήματος. Αποτέλεσε επιχείρημα για τα πογκρόμ κατά των μεταναστών, έδωσε πάτημα στην ακροδεξιά να δηλώσει «κοντά στις ανάγκες του λαού», προκάλεσε περιστατικά αντεκδίκησης με θύματα μετανάστες (π.χ. ο άγριος βιασμός και η δολοφονία νεαρού Αφγανού στο Ναύπλιο).

«Ο δράστης να τιμωρηθεί για αυτό που έκανε, να βιάσει μια ανήλικη, και όχι για αυτό που είναι, δηλαδή αλλοδαπός. Το έγκλημα της Πάρου δεν ήταν έγκλημα ενός «ξένου» ενάντια σε μια Ελληνίδα. Ήταν έγκλημα ενός άντρα εναντίον μια γυναίκας.» αναφέρει χαρακτηριστικά σε ανακοίνωσή της η Νεολαία Συνασπισμού.

Σύντομα στοιχεία, αφοπλιστικά

Στο σύνολο του Δυτικού Κόσμου (όπου και η Ελλάδα) μόνο το ένα πέμπτο των περιπτώσεων βιασμού καταγγέλλονται. Η πλειοψηφία των βιασμών γίνεται ενδοοικογενειακά ή από άτομα του κοντινού περιβάλλοντος (όπως έγινε στην Αμάρυνθο). Πολύ πιο σπάνια ο βιασμός γίνεται από αγνώστους αν και συνήθως αυτός είναι που καταγγέλλεται για ευνόητους λόγους. Φέτος στην Ελλάδα έκλεισε και το Κέντρο Υποδοχής Κακοποιημένων Γυναικών λόγω έλλειψης χρημάτων.

Το πρόβλημα της κακοποίησης στην ελληνική κοινωνία δεν ξεκίνησε “μυστηριωδώς” με το κύμα μετανάστευσης. Η σύγκριση των δύο περιστατικών, ωστόσο, μας διδάσκει πόσο “τυφλή” μπορεί να γίνει η δικαιοσύνη, ανάλογα με την περίπτωση. Όσο “αντικειμενική” και η παρουσίαση της πραγματικότητας.

Και, τέλος, το «Από την Αμάρυνθο στην Πάρο» (Σίσσυ Βωβού, Red Notebook):

Στην ίδια την Πάρο, πριν υπάρξει κατηγορούμενος για το βιασμό, κάποιοι έλεγαν «τι ήθελε αυτή η μικρή», «τι έκανε μόνη της», «γιατί περπατούσε μόνη και με μπικίνι» και άλλα παρόμοια. Όταν βρέθηκε ο ύποπτος, όλα άλλαξαν.

Όλες εμάς που ασχολούμαστε με τον αγώνα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, μας συγκλόνισε η φρικτή επίθεση εναντίον της 15χρονης Μυρτώς στην Πάρο, που θεωρούμε ότι είχε κίνητρο την σεξουαλική κακοποίηση ή το βιασμό, ενώ τα άλλα τραύματα παραπέμπουν σε απόπειρα φόνου. Φυσικά αγωνιούμε για την έφηβη και ευχόμαστε να ζήσει πρώτα απ΄ όλα, και να μην της μείνουν αναπηρίες αν τα καταφέρει. Δυστυχώς τέτοιες επιθέσεις με κίνητρο τον βιασμό δεν είναι λίγες, και από αυτές αρκετές καταλήγουν στο φόνο. Δυστυχώς δεν έχουμε μπροστά μας κάτι καινούριο, δυστυχώς ο βιασμός απαντάται αρκετά συχνά και δυστυχώς ο αγώνας μας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών μέχρι στιγμής δεν έχει αποφέρει την μείωση των βιασμών και ό,τι τους συνοδεύει. Γιατί ο ίδιος ο βιασμός είναι ένα μεγάλο τραύμα για την γυναίκα που τον υφίσταται, το οποίο την σημαδεύει για όλη την υπόλοιπη ζωή της.

Δύο θέματα άνοιξαν με αφορμή αυτό καθεαυτό το δραματικό γεγονός: Πρώτον, ο ρατσισμός απέναντι στον μετανάστη-δράστη, σε αντίθεση με τον Έλληνα δράστη, και δεύτερον η σύγκριση με τον καταγγελθέντα ομαδικό βιασμό της Αμαρύνθου πριν λίγα χρόνια.

Ως φεμινίστριες γνωρίζουμε ότι ο βιασμός προέρχεται από την πατριαρχική αντίληψη που δεν αποδέχεται την αυτονομία του γυναικείου σώματος, και θεωρεί ότι η κάθε γυναίκα, πολύ περισσότερο μια με μπικίνι που περπατά στην άμμο μόνη της και ακούει μουσική, μπορεί ενδεχομένως να θεωρηθεί ότι τα ζητάει, ότι τα θέλει, και ότι επιτέλους ο άντρας που την επιθυμεί έχει το ελεύθερο να ασκήσει την «εξουσία» του και να επιτεθεί σεξουαλικά σ΄ αυτό το περιφερόμενο γυναικείο κορμί. Στην κοινωνία κυριαρχεί αυτή η αντίληψη, αν και οι νόμοι έχουν αλλάξει και ο βιασμός αποτελεί πλέον κακούργημα. Και όμως, η ίδια η κοινωνία που έχει νομοθετήσει έτσι, συχνά κατηγορεί λίγο ως πολύ την βιασμένη γυναίκα για αυτό που έπαθε, απαιτεί από αυτήν να αποδείξει ότι δεν «τα ήθελε» ή ότι δεν «συναίνεσε». Στην ίδια την Πάρο, πριν υπάρξει κατηγορούμενος για το βιασμό, κάποιοι έλεγαν «τι ήθελε αυτή η μικρή», «τι έκανε μόνη της», «γιατί περπατούσε μόνη και με μπικίνι» και άλλα παρόμοια. Όταν βρέθηκε ο ύποπτος, όλα άλλαξαν. Γιατί; Απλούστατα γιατί είναι μετανάστης. Εμείς απορρίπτουμε την εργαλειοποίηση της βίας κατά των γυναικών για την εξυπηρέτηση άλλων σκοπών, στην προκειμένη περίπτωση για να αποδειχθεί η εγκληματικότητα των μεταναστών. Όλοι αυτοί που ωρύονται για το «ανθρωπόμορφο κτήνος» δεν είχαν τίποτα να πουν σε άλλες περιπτώσεις, όπου δεν κατηγορούνταν «εθνικά» διαφορετικοί, και έχουμε άπειρες τέτοιες περιπτώσεις να θυμηθούμε.

Μια από αυτές είναι η ανοιχτή υπόθεση του Έλληνα πολίτη (53 ετών το 2005), που καταδικάστηκε σε 5ετή κάθειρξη για το βιασμό μιας τουρίστριας, πρωτόδικα και στο Εφετείο, του Εμμανουήλ Αριστόβουλου (γνωστού ως «βιαστή με την τυρόπιτα»), ενώ άλλες τρεις καταγγελίες εναντίον του ίδιου περιμένουν μετά από 7 χρόνια να αρχίσει η εκδίκασή τους, που παίρνει όλο αναβολές. Οι καθυστερήσεις και οι παρατυπίες όλων των αρχών είναι παροιμιώδεις, καικανένας δεν ξεσηκώθηκε για την ατιμωρησία του βιαστή και την αρνησιδικία η οποία αντιμετωπίζεται ανεκτικά από τα δικαστήρια. Οι κοπέλες που κατάγγειλαν το βιασμό ήταν τουρίστριες, και υπάρχει η διάχυτη αντίληψη ότι οι τουρίστριες έρχονται εδώ για σεξουαλικό τουρισμό, και εν πάση περιπτώσει λίγο ως πολύ «τα θέλουν», και συναίνεσαν, όπως λέει η υπεράσπιση του
Αριστόβουλου.

Απαιτούμε την αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης και την αποδοχή της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος, πράγμα που χρειάζεται εκπαίδευση από όλες τις πηγές παραγωγής ιδεολογίας, όπως τα ΜΜΕ, τα σχολεία, ο εργασιακός χώρος, τα συνδικάτα, τα πολιτικά κόμματα και τα κοινωνικά κινήματα. Χρειάζεται να ακούγονται οι φεμινιστικές οργανώσεις όταν μιλάνε, αντί να μας απορρίπτουν ως υπερβολικές ή να μας αποδίδουν τα μύρια όσα ελαττώματα.

Στο δεύτερο θέμα, έχουμε τη σύγκριση ή αντίστιξη με την Αμάρυνθο. Εκεί έχουμε μια Βουλγάρα, επίσης 15 χρόνων, που κατάγγειλε τον ομαδικό βιασμό της από τέσσερεις συμμαθητές στις τουαλέτες του σχολείου. Αφού έγινε πρώτο θέμα με όλες τις «ζουμερές» λεπτομέρειες, στα μίντια και παντού, και μάλιστα για πολλές ημέρες, σύντομα χάθηκε πίσω από άλλες ειδήσεις. Μετά τριάμιση χρόνια είχαμε τη δίκη, όπου όλοι οι κατηγορούμενοι και κατηγορούμενες (4 Έλληνες και 3 Ελληνίδες -οι γυναίκες για ψυχική συνδρομή- ενήλικοι πλέον) αθωώθηκαν, όπου είχαμε ένα δικαστήριο με 40 μάρτυρες υπέρ των «καλών παιδιών» από τη μια μερά, κανένα/καμία μάρτυρα για τη μικρή Βουλγάρα, που την έλυωσαν σαν κατσαρίδα. Όπου ακούστηκαν τέρατα και σημεία στο δικαστήριο εναντίον της ανήλικης, της μητέρας της και του ήθους τους. Κάποιες γυναικείες οργανώσεις τότε έβγαλαν μια ανακοίνωση την οποία επισυνάπτουμε, γιατί είναι καλό να φρεσκάρουμε τα περιστατικά και να υπενθυμίσουμε και το σκεπτικό των γυναικείων οργανώσεων. Άρα, η κοινωνία δεν νιάστηκε για τον βιασμό, αλλά για το καλό όνομα των «δικών μας» παιδιών.

Όταν ο βιαστής ή ύποπτος καλύτερα για βιασμό και απόπειρα φόνου μάλιστα είναι Πακιστανός και η παθούσα Ελληνίδα, έχουμε εξέγερση. Όταν οι ύποπτοι είναι Έλληνες και η παθούσα μετανάστρια ή τουρίστρια, δεν έτρεξε τίποτα. Για την συγκεκριμένη περίπτωση της Αμαρύνθου υπήρξε επιτροπή αλληλεγγύης, όπως φαίνεται στην συνημμένη ανακοίνωση των γυναικείων οργανώσεων, που την συνέδραμε συστηματικά μέχρι ένα σημείο. Μετά κατέστη δύσκολο να συνεχίσει την αλληλεγγύη λόγω των ακατάλληλων, κατά τη γνώμη της επιτροπής, επιλογών της μητέρας της ανήλικης. Δυστυχώς, ένα από τα μέλη της τότε επιτροπής, ο Παναγιώτης Δημητράς από το Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι βγαίνει στην τωρινή φάση να υιοθετήσει τη δικαστική απόφαση της Αμαρύνθου και να καταγγείλει τη νεαρή. Δεν γνωρίζω τα κίνητρά του, πάντως λυπούμαι για την μεταστροφή του. Ξέρουμε τι σημαίνει μονομερής αντιμετώπιση, και στην προκειμένη περίπτωση ήταν κραυγαλέα, όπως και στην περίπτωση του Παναγιώτη Βήχου, της Όλγας Μπ. στην Πάτρα και τόσες άλλες. Άρα, η επίκληση των πρακτικών της δίκης δεν μας πείθει, πολύ περισσότερο επειδή εκτός από τα πρακτικά της δίκης υπάρχουν και αυτά που γνωρίζουμε ως κίνημα γιατί μας τα εμπιστεύονται οι εμπλεκόμενοι άνθρωποι, αλλά δεν μπορούμε να τα δημοσιοποιήσουμε. Οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν είναι πάντα ορθές, ιδιαίτερα όταν υπάρχει σκοπιμότητα και κοινωνική ή πολιτική πίεση.

Καλώ τους αναγνώστες και αναγνώστριες αυτού του σημειώματος να διαβάσουν την ανακοίνωσή μας για τη δίκη της Αμαρύνθου, του 2010, και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για το αν υπάρχει σύγκριση των δύο υποθέσεων, όπως προσωπικά πιστεύω. Η καθυστέρηση οφείλεται στις δύκολες μέρες του καλοκαιριού.

Η Σίσσυ Βωβού είναι μέλος της Πρωτοβουλίας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών

Και τώρα θ’αρχίσει ο δικός μου σχολιασμός. Ή μάλλον όχι. Πρώτα θα σας δώσω ένα ωραίο screen grab από σχόλιο-απάντηση του κ. Δημητρά στα πρώτα άτομα που σχολίασαν το άρθρο του εκεί στο TVXS – διότι scripta manent.

Απάντηση του κ. Δημητρά σε άτομα που σχολίασαν το άρθρο του που τόσο επαινέθηκε από την Ακροδεξιά. Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση.

Δηλαδή τι μας λέει για μια ακόμα φορά ο κ. Δημητράς με αυτό του το σχόλιο; Ότι η Αριστερά συνωμοτεί για να συκοφαντήσει ένα χωριό ως χωριό βιαστών. Κύριε Δημητρά, δεν ξέρω για την Αριστερά, αλλά εγώ δεν είχα ποτέ μου κανένα γκαϊλέ να συνωμοτήσω κατά οποιουδήποτε χωριού και θεωρώ το σενάριο αυτό που πλάσατε εξίσου πειστικό με τα ως τώρα σενάρια των πατριδοκαπήλων περί «εθνομηδενιστών» που απεργάζονται διάφορα απίθανα πράγματα κατά του ενδόξου ημών Έθνους, του μοναδικού που έχει το γονίδιον Αίπσηλων και μάλιστα είναι πιστοποιημένα (κατά ISO) καταγόμενο από το Σείριο και την Ανδρομέδα: κατάργηση φωνηέντων, κατάργηση της ελληνικής γλώσσας, μπαστάρδεμα του ανδρομέδιου DNA μας με ορδές μεταναστών που θα βιάσουν ακόμα και τις κότες  στα κοτέτσια κ.ο.κ. Λυπούμαι πάρα μα πάρα πολύ κ. Δημητρά, αλλά μην περιμένετε αυτό το #ftaiei_o_syriza σενάριο να το πάρει στα σοβαρά κανείς σώφρων άνθρωπος. Άλλη δουλειά δεν είχε η Αριστερά από το ν’ασχολείται με ένα παγκοσμίως άγνωστο χωριό για να το συκοφαντήσει.

Κατηγορείτε κ. Δημητρά την Αριστερά για εργαλειοποίηση της υπόθεσης. Εις βάρος τίνος ακριβώς; Μιας δράκας ανάγωγων νέων και των ακόμη πιο ανάγωγων γονέων τους; Να σας θυμίσω λίγο κ. Δημητρά τι έλεγαν οι γονείς των… παιδιών-λουλουδιών των οποίων το μέρος πήρατε;

Πάμε στο ρεπορτάζ της κ. Κρουστάλλη για «Το Βήμα«:

Στο Λύκειο Αμαρύνθου η ετυμηγορία είχε εκδοθεί από την αρχή της εβδομάδας: ένοχη χωρίς ελαφρυντικά. Ενοχη επειδή «είπε ψέματα για τον βιασμό και τώρα δεκαεξάχρονα παιδιά έχουν φάκελο στην αστυνομία. Ξέρετε τι σημαίνει να έχεις φάκελο;» ρωτούν δεκαεξάχρονα με ύφος ανθρώπου που μπαινοβγαίνει χρόνια στα κρατητήρια. Ενοχη επειδή ήταν «ψώνιο, για το μυαλό της και για τους βαθμούς της». Ενοχη γιατί «δεν ήταν καθόλου ωραία. Σας το λέω, δεν άξιζε τον κόπο!». Την περασμένη Τετάρτη η μητέρα της 16χρονης από τη Βουλγαρία που κατήγγειλε βιασμό από τέσσερις συμμαθητές, στο σχολείο, στη διάρκεια των καταλήψεων, πήγε στην Αμάρυνθο για να συζητήσει με τους καθηγητές το μέλλον της κόρης της. Μόνο που στο συγκεκριμένο σχολείο, ανεξαρτήτως της γνώμης των εκπαιδευτικών, η κόρη της δεν έχει μέλλον.

Με άτομα τέτοιας φαλλοκρατικής αγωγής επιλέγετε να συμπαραταχθείτε κ. Δημητρά; Τα θερμά μου συγχαρητήρια.

«Αν έρθει ξανά εδώ δεν θα της μιλάει κανένας. Θα την έχουμε στην απομόνωση!» λέει με έντονο ύψος μια συμμαθήτριά της. «Εγώ λέω καλύτερα να τη λιντσάρουμε!» πετάγεται η διπλανή της και τα παιδιά που περιμένουν τους γονείς τους ή το λεωφορείο για να επιστρέψουν στα σπίτια τους ξεσπούν σε χειροκροτήματα.

Ξανά, τα θερμά μου συγχαρητήρια για την αβάντα που κάνετε σε τέτοια «ήθη» κ. Δημητρά. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά με το άρθρο σας νομιμοποιήσατε το bullying στα σχολεία.

«Τους έθιγε συνέχεια τον ανδρισμό τους. Τι θέλατε να κάνουν τα παιδιά;» λέει ένας νεαρός από τη στενή παρέα των τεσσάρων. «Τι σημαίνει τους έθιγε τον ανδρισμό τους;» ρωτώ. «Να, τους έλεγε ότι δεν ξέρουν τίποτα από σεξ, τους προκαλούσε».

Γι’αυτό το σχόλιο κ. Δημητρά τι γνώμη έχετε; Καταλαβαίνετε ότι με το άρθρο σας δικαιώνετε τη φαλλοκρατική αντίληψη που θέλει την κάθε γυναίκα να είναι έκθετη σε λιντσάρισμα, βιασμό κ.ο.κ. επειδή μπήκε στη μύτη των συμμαθητών, συγχωριανών, συναδέλφων ή συμπολιτών της;

«Αν σταματήσετε εσείς οι δημοσιογράφοι, τα παιδιά θα γυρίσουν στο σχολείο τους. Κι αν έγινε βιασμός, δεν πειράζει. Μικρά είναι, θα ξεχάσουν» λέει ένας 65χρονος έμπορος στον παραλιακό δρόμο του χωριού.

«Κι αν έγινε βιασμός, δεν πειράζει». Μάλιστα. Ωραία αντίληψη. Κι εσείς κ. Δημητρά δείξατε σε ποιο στρατόπεδο διαλέξατε να ενταχθείτε.

Η μητέρα της, που ήρθε μαζί με την – μάλλον 5χρονη – κόρη της για να μάθει τι έγινε στη συνεδρίαση των καθηγητών, αναλαμβάνει δράση. «Θα σας πω εγώ τι έγινε» λέει. Περιγράφει με χυδαίες κουβέντες και με εμφατικές χειρονομίες πώς η 16χρονη παρέσυρε τους αθώους συμμαθητές της στις τουαλέτες, πώς έκανε στοματικό σεξ, τι κουτσομπολιά κυκλοφορούν στην πόλη για τη μάνα. Η μεγάλη κόρη ντρέπεται, δύο φορές της κλείνει το στόμα με την παλάμη. Η μικρή που κρέμεται αμέριμνα στα κάγκελα της εξώπορτας του σχολείου, ρωτά με την απαλή της φωνούλα για ό,τι καινούργιο ακούει στην αφήγηση αλλά ποιος να της δώσει σημασία. «Σκέφτομαι συνέχεια τη στιγμή της ανάκρισης και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Εγώ πήγα για μάρτυρας και βρέθηκα κατηγορούμενη. Δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε» λέει η μεγάλη κόρη και φεύγει με το σκουτεράκι της.

Μπράβο μάνα… Με άτομα τέτοιας νοοτροπίας, τέτοιας αγωγής και τέτοιου ήθους επιλέξατε να συμπορευθείτε κ. Δημητρά; Τα θερμά μου συγχαρητήρια, και πάλι. Πριν πάω παρακάτω, θα ήθελα να σας ρωτήσω μερικά απλά πραγματάκια:

1. Το «Βήμα» δεν είναι και η πιο αριστερή εφημερίδα της Ελλάδας. Ήταν άραγε και η κυρία Κρουστάλλη σε αποστολή από κανέναν ΣΥΡΙΖΑ ή κανένα ΚΚΕ ή από αντεθνικούς κύκλους για να συκοφαντήσει την Αμάρυνθο παρουσιάζοντας αυτά τα εμετικά σχόλια των «πολιτισμένων» κατοίκων;
2. Αν βρισκόταν το δικό σας παιδί στη θέση της κοπέλας από τη Βουλγαρία κ. Δημητρά, και βρισκόταν στο στόχαστρο των ρατσιστών, των φαλλοκρατών, ολόκληρης της τοπικής κοινωνίας κι ερχόταν από πάνω ένας άνθρωπος με αντίστοιχη μ’εσάς θέση να δικαιώσει τους σταυρωτές του, εσείς τι ακριβώς θα κάνατε; Μην απαντάτε, ρητορική είναι η ερώτηση.

Δεν ξέρω αν σας διαφεύγει κ. Δημητρά, αλλά οι «βιασθέντες» ψευτοπαλικαράδες της Αμαρύνθου ξεκίνησαν μια σταυροφορία για την εξόντωση της κοπέλας, εκμεταλλευόμενοι ένα κοινωνικό σύστημα βαθύτατα ρατσιστικό, το οποίο έχει βαθιά ριζωμένη την αντίληψη ότι ο τραμπουκισμός κατά του διαφορετικού (του «σπασίκλα» στο σχολείο, του ξένου, του φτωχού, του παιδιού μονογονεϊκής οικογένειας ή χωρισμένων γονιών, του ομοφυλόφιλου ή αμφιφυλόφιλου κ.ο.κ.) είναι πρακτική απόλυτα θεμιτή και άξια επαίνου και επιβράβευσης.

Αυτή η πρακτική λέγεται bullying κ. Δημητρά. Τα σχόλια των συμμαθητών της κοπέλας αποτελούν για μένα ένδειξη ότι εδώ έγινε μια τελετουργική ανθρωποθυσία, στην οποία ήρθατε κι εσείς να δώσετε τις ευλογίες σας από την καθέδρα σας ως εκπρόσωπος του ΕΠΣΕ, το οποίο θεωρείται ότι μεριμνά για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δεν τηρήσατε ούτε καν το πρόσχημα της ουδετερότητας κ. Δημητρά. Δεν είπατε ούτε καν μια λέξη που να λέει ότι πρέπει να προστατευθεί η ζωή και η αξιοπρέπεια της κοπέλας, η οποία διασύρεται καθημερινά από τους ακροδεξιούς (που σας απένειμαν εύσημα για το άρθρο σας, κάτι που θα έπρεπε να σας είχε ήδη προβληματίσει πολύ). Αν αυτή η κοπέλα αύριο ή μεθαύριο κ. Δημητρά καταλήξει σε κανένα απονενοημένο, το αίμα της θα είναι και στα δικά σας χέρια.

Από τα σχόλια των «καλών» και «συκοφαντημένων» παιδιών της Αμαρύνθου, η κοπέλα, στα μάτια των συμμαθητών και της τοπικής κοινωνίας, είχε διαπράξει τα εξής… αδικήματα:

1. Ήταν ξένη.
2. Ακόμα χειρότερα: ήταν Βουλγάρα. Δηλαδή, στα μάτια του κάθε χωριάταρου, εκ γενετής και εξ ορισμού πουτάνα, γεννημένη για να ικανοποιεί τις ορέξεις του καθενός, χωρίς να φέρνει καμία αντίρρηση. Θυμάστε το «Προσεχώς Βουλγάρες»;
3. Έβγαζε πολύ καλύτερους βαθμούς από τους συμμαθητές της.
4. Δεν ήταν η σούπερ καλλονή.
5. Η μητέρα της δούλευε σε μπαρ (Βουλγάρα και να δουλεύει σε μπάρ; Εξ ορισμού πουτάνα εις το τετράγωνο και η κόρη της θα είναι καραπουτανάρα, σύμφωνα με τον ΕΛ-ληναρά χωριάταρο).

Αυτά σας πέρασαν ποτέ από το μυαλό κ. Δημητρά; Σας προβλημάτισαν τα γεμάτα βιτριόλι σχόλια των «συκοφαντημένων» συμμαθητών και των κατοίκων του «συκοφαντημένου» χωριού; Δεν διακρίνατε σ’αυτά ούτε ίχνος ρατσισμού; Είναι σαλεμένοι οι αριστεροί που βλέπουν το φρικτό πρόσωπο του ρατσισμού και του μισογυνισμού να ξεπροβάλλει μέσα από τις λέξεις που διαλέξανε συμμαθητές και «συγχωριανοί» για την κοπέλα και τη μάνα της; Είναι σαλεμένες οι γυναίκες αρθρογράφοι (που με τόση ευκολία καταγγέλετε για… συκοφαντική συνωμοσία κατά της Αμαρύνθου) που βλέπουν τις φαλλοκρατικές αντιλήψεις σ’αυτά τα λόγια;

Πραγματικά αγνοώ τα κίνητρα που σας οδήγησαν να γράψετε αυτό το άρθρο και μόνον υποθέσεις μπορώ να κάνω. Ό,τι υπόθεση κι αν κάνω όμως, καταλήγω σε συμπεράσματα (συχνά διαφορετικά μεταξύ τους) που καθόλου δε σας κολακεύουν, ούτε σαν άνθρωπο ούτε σαν πολιτικό ον, πολλώ δε μάλλον σαν ακτιβιστή υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Και μια και πιάσαμε τα ανθρώπινα δικαιώματα… Η κοπέλα αυτή δεν έχει ανθρώπινα δικαιώματα; Είστε πεπεισμένος δηλαδή ότι είναι, όπως ισχυρίζονται οι ακροδεξιοί που κάνανε παντιέρα το άρθρο σας, μια δολοπλόκος (σαν τη Μυλαίδη που περιέγραφε ο Αλέξανδρος Δουμάς στους «Τρεις Σωματοφύλακες») που παγίδεψε αθώους νεαρούς σε ομαδικό σεξ με τη θέλησή της για να τους συκοφαντήσει και της αξίζει να εξοντωθεί ηθικά, κοινωνικά, ακόμη και φυσικά; Αυτό είναι που μας λέτε κ. Δημητρά για την κοπέλα; Αυτό θεωρείτε ότι είναι; Αυτό θεωρείτε ότι έγινε; Αυτό θεωρείτε ότι είναι το σωστό;

Ένας ακτιβιστής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να συμπορεύεται – ή τουλάχιστον έτσι να εμφανίζεται – με άτομα τέτοιας νοοτροπίας και να γίνεται αποδέκτης συγχαρητηρίων από τους κατ’εξοχήν εκφραστές του εθνικιστικού και ρατσιστικού μίσους είναι μια ιδιαίτερα αλγεινή εικόνα κ. Δημητρά. Ακόμη και εν ονόματι της… «αντικειμενικότητας» κ. Δημητρά, δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έχει αναλάβει μια θέση σαν τη δική σας να επιτρέπει τα γραφόμενά του και οι θέσεις του να γίνονται αντικείμενο τέτοιας εκμετάλλευσης από τους ρατσιστές, τους σεξιστές και τους φασίστες. Πουθενά στο άρθρο σας δεν είδα ξεκαθάρισμα της θέσης σας απέναντι στους φορείς του ρατσισμού – γι’αυτό και υιοθετήθηκε με τόση προθυμία από αυτούς, γι’αυτό και το περιφέρουν τώρα σα λάβαρο.

Γεννάται λοιπόν κ. Δημητρά το ερώτημα: Γιατί τάσσεστε με αυτούς που ξεκίνησαν ανένδοτο κατά της κοπέλας και ζητουν την κοινωνική, ηθική, ψυχολογική, ενδεχομένως ακόμη και τη φυσική (με πιθανή εξώθησή της, μέσω bullying και cyberbullying στην αυτοκτονία); Το άρθρο σας, όσο σύντομο κι αν είναι, αφήνει κάποιες ενδείξεις για πιθανούς λόγους. Όποιον ή όποιους κι αν διαλέξω κ. Δημητρά, η εικόνα που σχηματίζεται δεν είναι καθόλου τιμητική ούτε για εσάς ούτε για το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, το οποίο εκπροσωπείτε. Να τους δούμε λίγο μαζί;

1. Πιθανώς να θεωρείτε ότι απλά δεν υπήρξε βιασμός, ενδεχομένως αποδεχόμενος τον ισχυρισμό ότι τουλάχιστον μέρος του συμβάντος έγινε με τη συναίνεση της κοπέλας. Θα το αναλύσω πιο κάτω αυτό, για να καταλάβουν οι αναγνώστες (για εσάς νομίζω ότι είναι ανώφελο να προσπαθώ, αν κρίνω από την επιμονή σας σε μια τελείως απαξιωτική στάση απέναντι σε όσους ευαισθητοποιήθηκαν για την κοπέλα) ορισμένες παθογένειες των αντιλήψεων της κοινωνίας μας σε ό,τι αφορά το σεξ.
2. Το κείμενό σας αφήνει να αιωρείται μια σκιά εμπάθειας απέναντι στην κοπέλα. Η αναφορά σας στην ομάδα υποστήριξης, της οποίας εμφανίζεστε ως μοναδικός εκπρόσωπος (αλήθεια, γιατί είστε ο μόνος από αυτήν την ομάδα που βγήκε να τοποθετηθεί, και μάλιστα με τέτοια βιαιότητα κατά της κοπέλας και όσων την υποστηρίζουν;) αυτήν την υποψία δημιουργεί στον αναγνώστη. Μοιάζετε κ. Δημητρά σα να θέλετε να τιμωρήσετε αυτήν την οικογένεια επειδή δε συνέχισε να συνεργάζεται μαζί σας. Για μένα, είναι ανατριχιαστική και μόνο η σκέψη ότι υπάρχει περίπτωση – έστω και με την πιο μικρή πιθανότητα – να σκεφτήκατε έτσι. Εύχομαι ειλικρινά να κάνω ένα τραγικό λάθος εδώ πέρα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο γράψατε το άρθρο και ο τρόπος με τον οποίο απαντάτε στα σχόλια με οδηγεί σ’αυτές τις σκέψεις.
3. Τελικά, αυτό το διαβόητο βίντεο που η πλευρά των κατηγορουμένων έλεγε ότι ήταν ακλόνητο στοιχείο για την αθωότητα των κατηγορουμένων υπήρξε ή όχι; Αν υπήρξε και ήταν υπέρ τους (δηλαδή απεικόνιζε 100% συναινετικό σεξ), γιατί «χάθηκε»; Η απώλεια ή καταστροφή τεκμηρίων σε μια τόσο σοβαρή υπόθεση δεν είναι παρακώλυση δικαιοσύνης; Δεν διώκεται; Αν καταστράφηκαν αποδεικτικά στοιχεία, δε σας προβλημάτισε αυτό καθόλου;
4. Οι πολλαπλές σας αναφορές στην «εργαλειοποίηση» της υπόθεσης από την Αριστερά, πέραν του ότι απλά δεν ευσταθούν με καμία λογική, μπορούν να αντιστραφούν πολύ εύκολα και να κατηγορηθείτε εσείς ο ίδιος για εργαλειοποίηση της υπόθεσης ώστε να πληγεί η Αριστερά, η οποία έτσι κι αλλιώς δέχεται τα πυρά των μνημονιακών δυνάμεων και τα «παραδοσιακά» πυρά των νεοναζί, των ρατσιστών και των φασιστών, τους οποίους εσείς θελήσατε «να μην αδικήσετε». Με άλλα λόγια, κ. Δημητρά, το κείμενό σας δημιουργεί υποψίες πολιτικής σκοπιμότητας. Το ότι μ’αυτή σας την τοποθέτηση ενδυναμώνετε το ρατσιστικό λόγο κατά αυτής της κοπέλας και δίνετε a priori συγχωροχάρτι σε όποια επιπλέον παρενόχληση δεχθεί από τους φασιστικούς κύκλους – με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό – μάλλον μοιάζει με «παράπλευρη απώλεια». Και να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι τώρα νόμιζα πως μόνον οι νεοσταλινικοί θεωρούν θεμιτό να καταστρέφουν ζωές και υπολήψεις ανθρώπων για να εξυπηρετηθούν οι κατά καιρούς πολιτικές τους σκοπιμότητες…

Ακόμη και άδικο να είχε η κοπέλα κ. Δημητρά, εσείς, ακριβώς λόγω των χαρακτηριστικών της υπόθεσης (η οποία έχει σαφέστατες ενδείξεις ότι πρόκειται για ενδοσχολικό bullying), σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να τοποθετηθείτε με τον τρόπο που τοποθετηθήκατε, γιατί τώρα δίνετε άλλοθι και συγχωροχάρτι σε κάθε συνέχιση της περαιτέρω κακοποίησής της από τον εσμό των ΕΛ-ληναράδων. Γιατί από όλη τη διαλυθείσα ομάδα υποστήριξης – εξ ονόματος της οποίας βγαίνετε σήμερα και καταγγέλλετε την κοπέλα με λόγια που αποτελούν φυσίγγια στο γεμιστήρια του κάθε ρατσιστή – είστε ο μόνος που μιλά τώρα και μάλιστα με τέτοιο τρόπο; Τι μήνυμα στέλνετε στην κοπέλα, στην κοινωνία, αλλά και σε όσες ή όσους αργότερα αναζητήσουν αρωγή σε περίπτωση άσκησης γενετήσιας ή ρατσιστικής βίας εναντίον τους κ. Δημητρά; Το σκεφτήκατε;

Κατηγορήσατε την Αριστερά κ. Δημητρά περίπου ότι έδρασε… ρατσιστικά κατά των κατοίκων της Αμαρύνθου. Είπατε ότι για την Αριστερά, λόγω καταγωγής, οι συμμαθητές της κοπέλας θεωρούνται εξ ορισμού και a priori βιαστές. Δηλαδή να υποθέσω ότι με όλα αυτά τα εμετικά σχόλια που μετέφερε η  κ. Κρουστάλλη (κι αυτή ιδεοληπτική ΣΥΡΙΖΑία κ. Δημητρά;) οι κάτοικοι της Αμαρύνθου και οι αυτόκλητοι υπερασπιστές τους δεν δικάσανε την κοπέλα με κριτήριο την καταγωγή της; Να υποθέσω ότι αυτοί με τους οποίους συμπαραταχθήκατε τελικά δεν λειτούργησαν ούτε για μία στιγμή με το σκεπτικό «έλα μωρέ τώρα, Βουλγάρα είναι, άρα είναι πουτάνα»; Αυτό μας λέτε κ. Δημητρά;

Επίσης, θα πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους σε ό,τι αφορά το σεξ. Ας δεχθώ τους αιωρούμενους ισχυρισμούς και τις πληροφορίες που μεταφέρονται (γιατί δεν έχω τα πρακτικά της δίκης) ότι η κοπέλα ήθελε να κάνει σχέση με ένα από αυτά τα άτομα. Ας δεχθώ ακόμη ότι είχε σεξουαλικές φαντασιώσεις και ήθελε να πειραματιστεί με σεξ με περισσότερα του ενός άτομα.

Κύριε Δημητρά, αντιλαμβάνεστε ότι μια συναινετική σεξουαλική πράξη μπορεί να εξελιχθεί σε μη συναινετική;

Θα μιλήσω με σενάρια τώρα, γιατί δεν έχω τα πρακτικά της δίκης. Έστω λοιπόν ότι η κοπέλα έκανε σεξ αρχικά με το συμμαθητή της κι εκείνος έφερε κι άλλα άτομα (για να μοιραστεί «το τρόπαιο», σαν πραγματικά άσχετος από σεξ – ναι, θίγω κι εγώ τον «ανδρισμό» του παλικαρά). Αν η κοπέλα δεν ήθελε έστω και ένα από αυτά τα άτομα να συμμετάσχει στην πράξη αλλά εξαναγκάστηκε, μιλάμε για βιασμό.

Δε σας άρεσε αυτό το σενάριο; Δεν πειράζει.

Πάμε σε άλλο σενάριο.

Έστω ότι η κοπέλα είχε εκμυστηρευτεί (λάθος της – σε κουτοπόνηρους κι απαίδευτους χωριάταρους και σε άθλιες κουτσομπόλες ποτέ δεν αποκαλύπτεις τόσο μύχιες σκέψεις) σε κάποια φίλη της ότι ήθελε να κάνει ομαδικό σεξ. Ας το δεχθώ. Εδώ πρέπει να γίνει μια επισήμανση:

Αν εγώ, που είμαι άνδρας, πω ότι έχω φαντασίωση να κάνω ομαδικό σεξ, όλα ΟΚ. Είμαι άνδρας και όλα μου επιτρέπονται. Αν κυκλοφορήσει ότι ένα βράδυ έκανα ομαδικό σεξ με μερικές γυναίκες ή ότι μαζί με ένα φίλο μου «περιποιηθήκαμε» μια γυναίκα, όλα ΟΚ. Είμαι μάγκας, αλάνι, τσίφτης, μόρτης, καραμπουζουκλής και μεγάλος γόης κι εραστής.

Αν όμως μια γυναίκα έχει ανάλογες φαντασιώσεις, τότε είναι τσούλα, πουτάνα, εξώλης και προώλης, χαμούρα, βιζιτού, τα θέλει ο απαυτός της κ.ο.κ. Αν για μια γυναίκα κυκλοφορήσει το μαντάτο ότι ένα βράδυ έκανε ομαδικό σεξ με άνδρες ή γυναίκες ή και τα δυο, είναι τσούλα, πουτάνα, εξώλης και προώλης, χαμούρα, βιζιτού, τα θέλει ο απαυτός της και στη γειτονιά θ’αρχίσουν να μαζεύουν  υπογραφές για να τη διώξουν.

Από τα ανωτέρω λοιπόν είναι σαφές ότι δεν ευσταθεί σε καμία περίπτωση ο ισχυρισμός ότι… βιάσθηκαν τα «αντράκια» της Αμαρύνθου. Παράσημο το’χουν που την περάσανε νουμεράδα (και το παίξανε gangsta) κι αυτά που ξέρουν να τα πουλήσουν πουθενά αλλού. Σ’εμένα δεν περνάνε.

Θα τοποθετηθώ επίσης επί του «ακλόνητου» των πρακτικών της δίκης, τα οποία, χωρίς να τα γνωρίζει κανένας μας, τα περιφέρετε σαν αόρατη θεότητα, περίπου σαν το Μορμόλη, που κανείς δεν τον είχε δει… Πόσες περιπτώσεις άδικης δίκης έχετε δει ως τώρα κ. Δημητρά; Πόσες φορές είδατε δικαστές να κρίνουν λάθος; Πόσες φορές είδατε σε δικαστήριο το θύμα της κακοποίησης να δικάζεται εκείνο αντί για τους θύτες; Επίσης, μήπως θα πρέπει τώρα να μας πείτε ότι τελικά καλώς αθωώθηκε ο Κώστας Πλεύρης για το αισχρό αντισημιτικό του πόνημα «Εβραίοι: Όλη η Αλήθεια» που χαρακτηρίστηκε… «επιστημονικό έργο» από το δικαστήριο;

Ερωτήσεις δικές μου τώρα:

1. Είναι αλήθεια ή ψέμα κ. Δημητρά ότι η κοινωνία μας σκέφτεται με τον τρόπο που προανέφερα;
2. Είναι αληθεια ή ψέμα κ. Δημητρά ότι στα δικαστήρια, όταν εκδικάζεται υπόθεση βιασμού, οι συνήγοροι υπεράσπισης των φερομένων ως δραστών επιδιώκουν συχνότατα να παρουσιάσουν το θύμα ως γυναίκα ελαφρών ηθών που «τα ήθελε ο απαυτός της», άρα, επειδή ντυνόταν πιο προκλητικά από το μέσο όρο, φλέρταρε λίγο παραπάνω κλπ, προκάλεσε η ίδια το συμβάν και όλα έγιναν με τη θέλησή της;
3. Είναι αλήθεια ή ψέμα κ. Δημητρά ότι οι χωριάταροι ΕΛ-ληναράδες θεωρούν a priori ότι μια γυναίκα που κατάγεται από τη Ρωσία ή τη Βουλγαρία είναι βιζιτού, καμπαρετζού και πουτάνα και ότι περίπου προορίζεται λόγω καταγωγής για κάτι τέτοιο;
4. Στα ΜΜΕ και στη μπλογκόσφαιρα κ. Δημητρά υπήρξε συντονισμένη κι ενορχηστρωμένη προσπάθεια να παρουσιαστεί η κοπέλα ως ελαφρών ηθών, ΝΑΙ ή ΟΧΙ;
5. Στο δικαστήριο υπήρξε από τους συνηγόρους και τους μάρτυρες υπεράσπισης συντονισμένη κι ενορχηστρωμένη προσπάθεια να παρουσιαστεί η κοπέλα ως ελαφρών ηθών, ΝΑΙ ή ΟΧΙ;
6. Υπήρξε προσπάθεια στα ΜΜΕ και στη μπλογκόσφαιρα να παρουσιαστεί η κοπέλα ως αναξιόπιστη, ψεύτρα και ύποπτων κινήτρων επειδή συνεργάστηκε με τον Αλέξη Κούγια, ΝΑΙ ή ΟΧΙ;
7. Μπορείτε να πείτε με απόλυτη σιγουριά ότι οι δικαστές δεν είχαν στην πίσω μεριά του μυαλού τους σκέψεις του στυλ «έλα μωρέ τώρα, ένα τσουλάκι είναι, τα’θελε»;
8. Αν υπάρχει έστω και η παραμικρή αμφιβολία για την αμεροληψία του δικαστηρίου κ. Δημητρά, δε μιλάμε για δίκαιη δίκη.

Αναφέρθηκαν στην εξέταση που έκανε ο κ. Βράκας «μώλωπες» στην περιοχή των γεννητικών οργάνων. Σας την υπέβαλα αυτήν την ερώτηση πιο πριν κ. Δημητρά και την επαναλαμβάνω:

Έχετε δει πολλές περιπτώσεις συναινετικού σεξ (εκτός ίσως από τις πιο ακραίες πρακτικές του σαδομαζοχιστικού χώρου), κατά το οποίο δεν ασκήθηκε κανένα είδος βίας, στις οποίες να σχηματίστηκαν μώλωπες στην περιοχή των γεννητικών οργάνων της γυναίκας;

Κι άλλες ερωτήσεις, ακόμα πιο άβολες (με αφορμή πράγματα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο εις βάρος της κοπέλας), για να δούμε επιτέλους πώς ορίζεται από την κοινωνία μας, από το νομικό χώρο και από εσάς ο βιασμός:

• Η αρχική συναίνεση μιας γυναίκας σε σεξουαλική πράξη με έναν άνδρα δίνει σ’αυτόν το ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει;
• Κατά τη διάρκεια μιας σεξουαλικής πράξης που ξεκίνησε συναινετικά, είναι ή δεν είναι πιθανό ένας εκ των δυο (ή περισσοτέρων) συμμετεχόντων να προσπαθήσει να εξαναγκάσει έναν άλλο συμμετέχοντα να κάνει πράγματα που δεν θέλει να κάνει;
• Όταν μια σεξουαλική πράξη ξεκινά συναινετικά και καταλήγει σε εξαναγκασμό ενός συμμετέχοντα, μπορούμε πια να μιλάμε για συναίνεση;
• Η ακεραιότητα ή μη του παρθενικού υμένα πριν τη σεξουαλική πράξη είναι κριτήριο για να αποφανθούμε αν η εν λόγω σεξουαλική πράξη ήταν συναινετική ή όχι;
• Το να έχει μια γυναίκα (ανεξαρτήτως ηλικίας) σεξουαλικές φαντασιώσεις αποτελεί τεκμήριο ότι συναινεί εν λευκώ στο να κάνει σεξ με οποιονδήποτε, οποτεδήποτε, οπουδήποτε;
• Μια γυναίκα (ανεξαρτήτως ηλικίας) που έχει σεξουαλικές φαντασιώσεις έχει ή δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίσει εκίνη με ποιον (ή ποιους) θα κάνει σεξ και να θέτει όρια ως προς το τι δέχεται, από ποιον και πότε;
• Μια γυναίκα (ανεξαρτήτως ηλικίας) έχει ή δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίσει εκίνη με ποιον (ή ποιους) θα κάνει σεξ και να θέτει όρια ως προς το τι δέχεται, από ποιον και πότε;

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε κ. Δημητρά, αλλά με το κείμενό σας όχι μόνο καταλήγετε να δώσετε σφραγίδα έγκρισης σε κάθε περαιτέρω λιθοβολισμό εις βάρος της κοπέλας, αλλά δίνετε συγχωροχάρτι και στις μισογυνικές, φαλλοκρατικές, χιτλερικές ιδέες της «Χρυσής Αυγής». Από κάποιον που παρουσιάζει τον εαυτό του ως συνεπέστατο στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα περίμενα πολύ πιο υπεύθυνη τοποθέτηση, γιατί, ανεξαρτήτως ερίδων που μπορεί να έχετε, ανεξαρτήτως πολιτικών συμπαθειών ή αντιπαθειών που μπορεί να έχετε, ανεξαρτήτως ακόμη και τυχόν προσωπικών σας αντιπαθειών,το άρθρο σας δημιουργεί τέσσερα πολύ επικίνδυνα προηγούμενα, ακριβώς λόγω των όσων έχουν ειπωθεί ως τώρα:

1. Η ηθική νομιμοποίηση του λιντσαρίσματος που έχει δεχθεί πολλάκις αυτή η κοπέλα και που θα δεχθεί και κάθε άλλη κοπέλα (ιδίως αλλοδαπή) που θα βρεθεί στη θέση της.
2. Η ηθική νομιμοποίηση της οριστικής αφαίρεσης του δικαιώματος της γυναίκας στη γενετήσια αξιοπρέπεια.
3. Η ηθική νομιμοποίηση του σκεπτικού «είχε σεξουαλικές φαντασιώσεις; Άρα τα θέλει, δε μπορεί να ισχυριστεί ότι τη βίασε κανένας».
4. Η ηθική νομιμοποίηση της συνωμοσιολογίας των φασιστών.

Κλείνω λέγοντας (πέραν του ότι δεν πείθομαι καθόλου από το άρθρο σας) ότι, αντί να επιμένετε πεισματικά στη θέση ότι «η Αριστερά έχει κάνει εργαλείο αυτή την υπόθεση για να συκοφαντήσει την τοπική κοινωνία» (λες και δεν είχε σοβαρότερα πράγματα να κάνει), θα έπρεπε η γεμάτη αγαλλίαση αποδοχή του άρθρου σας από τους ρατσιστές και τους νεοναζί να σας προβληματίσει πάρα πολύ.

UPDATE: Έχει ιδιαίτερη σημασία εδώ να επισημάνουμε το αδόκιμο της φράσης «ασέλγησαν μεν εις βάρος της κοπέλας, ωστόσο αυτό έγινε με τη θέληση της παθούσης». Τι σημαίνει αυτή η φράση, μπορεί κάποιος να το εξηγήσει και σ’εμένα που είμαι ένας απλός απόφοιτος Πολυτεχνείου και δεν έχω μάθει την τέχνη των λεκτικών παιχνιδιών; Τόσα χρόνια ήξερα ότι «κάνω κάτι εις βάρος κάποιου» σημαίνει ότι του κάνω κάτι κακό. Για να το καταγγείλει δε, η κοινή λογική (και όχι αυτή των δικαστηρίων) λέει ότι και αυτός εις βάρος του οποίου έκανα κάτι το αντιλήφθηκε ως κακό και βλαπτικό για τον ίδιο. Κι αφού το εξέλαβε ως κακό και βλαπτικό, η λογική λέει ότι δεν το ήθελε. Ακόμη κι αν ξεκίνησε συναινετικά, είπα πιο πριν ότι στο τέλος μπορεί η συναίνεση να έπαψε να υπάρχει. Πολύ θα ήθελα κάποιος από τους κυρίους που νιώθουν τέτοια πρεμούρα να μην «αδικηθούν» οι ρατσιστές και οι μισογύνηδες να δώσει μια σοβαρή, εμπεριστατωμένη εξήγηση, πάνω στη βάση του «1+1=2» κι όχι με mansplaining της κακιάς ώρας, πατριωτορατσιστικά ουγκ και εκ του πονηρού προσπάθειες να αποδοθεί το όλο πράγμα στην «παλαβή Αριστερά» που «εργαλειοποιεί την υπόθεση» (τη στιγμή μάλιστα που αποδεδειγμένα ήταν η ακροδεξιά εκείνη που εργαλειοποίησε την υπόθεση για να ξανακραυγάσει περί «ανθελλήνων» και «κακών φεμινιστριών» που «προσβάλλουν το… Έθνος»).

.

Shortlink: http://wp.me/p2qizX-1M